Heeyheey,, welkom op mijn blog! Om te beginnen zal ik me even aan jullie voorstellen, in vriendenboekjes style!
Naam: Rian Achternaam: Leenen Woonplaats: Utrecht Leeftijd: 27 Verjaardag: 23 Oktober 1992 Broers of zussen: Twee broers Haarkleur: Blond Oogkleur: Hazel/bruin Lengte: 161 cm Gewicht: 50 kg
Hobby’s: Schrijven, lezen en netflixen Lievelingseten: Pasta carbonara en tapas Lievelingmuziek: verschilt per humeur 🙂 Lievelingsdier: Bowie, onze Jack Russel Lievelingsland: Spanje Lievelingsstad: Barcelona
Ik ben geboren in Limburg, in een klein dorpje genaamd Tegelen. Niet heel bekend maar jullie zouden het kunnen kennen als de geboorteplaats van Chantal Janzen en Huub Stapel. Op mijn 24ste heb ik dit plaatsje vervangen voor een half jaartje Barcelona voor het afronden van mijn studie en hierna ben ik in Utrecht samen gaan wonen ❤
Nu jullie een beetje een idee hebben wie ik ben zal ik jullie wat meer vertellen over de inhoud van mijn blog en wat jullie zoal van mij kunnen verwachten in de toekomst! Enkele hints staan al in het “vriendenboekje” hierboven. Ik hou van lezen en neflixen, ik zal daarom het een en ander gaan reviewen. Ook over mijn lievelingsdier gaan jullie meer te weten komen, Bowie is een Jack Russel teefje van 6 jaar en ze is mijn kleine knuffelbeest. Mijn laatste hoofdonderwerp heeft wellicht wat meer informatie nodig, ik zou mensen namelijk graag wat bijbrengen over depressie, angst en paniek(stoornis). Ik kamp hier zelf alweer bijna een jaar mee en ik heb ervaren dat het voor mensen die het niet meegemaakt hebben of het niet kennen echt onbegrijpelijk kan zijn. Het heeft een flinke impact op je leven, je werk en je relatie. Verder zal ik tussendoor ook andere onderwerpen bespreken, zo ben ik bezig met een spaans cursus, fotografeer ik regelmatig en ga ik vaak ergens een hapje doen.
Ik zou het leuk vinden om mijn lezers ook wat beter te leren kennen dus voel je vrij om in een reactie een vriendenboekjes pagina voor me in te vullen!
Maan – ze huilt maar ze lacht,, toepasselijk liedje over mijn jaar 2019
Er valt veel te zeggen over het afgelopen jaar. Het was een bewogen jaar en tegelijkertijd een jaar waarin ik het gevoel heb alles gemist te hebben. Een jaar waarin bijna alles langs mij heen ging, maar ook een jaar waarin ik ontzettend veel over mijzelf heb mogen leren. Kortom, genoeg om over te vertellen.
Het einde van dit jaar, 2019, is aangebroken. Dat voelt als een opluchting. Ik denk dat ik kan zeggen, dat 2019 voor mij een zwaar jaar was. Een jaar dat begon met tranen, om niks. Deze tranen, waren voor mij het teken dat er iets niet klopte met mij. Ik ben altijd wel een gevoelig en emotioneel mens geweest, maar tranen met tuiten huilen terwijl je aan het plassen bent of een mentale break down krijgen omdat de pizza koerier je huis niet kan vinden, uhm… HELP, dokter!
Bad news: a lot can change in a year Good news: a lot can change in a year
Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, was de diagnose depressie vrij snel duidelijk. Daar zit ik dan inmiddels, terug kijkend op een jaar depressie, dubbel. Doordat ik erg veel in bed of op de bank lag, voelt het alsof er zoveel tijd verloren is gegaan. Tijd waarin ik niks deed, voor me uit staarde en op stand-by stond, was er meer dan tijd waar ik actief was, zowel mentaal als fysiek. Genieten kon ik vaak niet. Proberen deed ik het wel, maar wat is dat verdomde lastig als je beneden in een put zit en maar een puntje licht boven je ziet. Maar dat puntje licht is en blijft onbereikbaar. Normaal gesproken, ben ik best beïnvloedbaar door seizoenen en weersomstandigheden. Ik verwachtte daarom richting lente en zomer, weer een ander mens te zullen zijn. De zon zou me redden, alles weer groen en kleurig, pasgeboren dieren en de warmte op mijn huid. Hier had ik te makkelijk naar gekeken. Des te groter was de teleurstelling toen de depressie bleef hangen en door sudderde. Wat een rotziekte is het toch. Ik maakte wel foto’s, van dieren en van de lente bloemen. Dit waren positieve momenten, waarop ik weer wat druppels energie binnen kreeg, maar dit was niet genoeg om mij weer op te laten leven. Ik kon wel enorm trots zijn als ik een foto had gemaakt en er leuke reacties op kreeg. Even een kleine boost voor mijn zelfvertrouwen. Een klein stemmetje fluisterde dat ik dus wel ergens goed in was en dat ik trots mocht zijn!
In the midst of winter, I finally learned that there was in me an invincible summer De winter, hij is tot nu toe erg zacht voor ons geweest. Ik vind het nu heerlijk om in de vroegere ochtend buiten te lopen met de hond. Een afspraak die ik en mijn partner samen gemaakt hebben. (Redelijk) vroeg opstaan, met de hond wandelen, genieten van de stilte en de frisheid in de ochtend. Dit doet me ontzettend goed. Ook hebben we besloten dat Bowie (op zijn minst) de hele maand januari bij ons zal zijn. Als alles goed gaat, hopelijk langer! Misschien wel voor altijd! Zo starten we ons eigen mini gezinnetje, Mike, Bowie en ik. Tja, why not, ik heb nu toch geen baan waar ik heen moet. Ik kan haar dus alles aanleren in haar nieuwe omgeving, zoals we dat zouden doen met een pup. Misschien heeft het wel zo moeten zijn, dus bij deze, dankjewel depressie? Door jou heb ik nu de tijd, om mijn gezin te starten, om alles op een rijtje te zetten en dan terug te keren als mijn nieuwe ik. Nouja, nieuw, nieuw, de persoon die ik ben, heeft altijd diep van binnen gezeten.
~ Sad note ~
Winter, jij nam ook direct na kerst, oma van ons af. Oma was er nog bij met kerst. Ze vond het erg fijn dat ze tijdens de kerst weg kon uit het verzorgingshuis, om bij familie te zijn. Echter wachtte oma al langer op het hiernamaals. Ze verkondigde meer dan eens dat ze er wel klaar mee was, dat ze liever dood zou zijn. Dit is niet tof om uit de mond van je oma te horen, ofja van niemand wil je die combinatie van woorden horen. Maar dit zorgde ervoor dat ik er meer vrede mee kon hebben. Ze had die dag, 28 december 2019 nog deze woorden uitgesproken. Haar laatste wens, werd verhoord. Ze kreeg een hart aanval en overleed hier de ochtend van 29 december 2019 aan. Oma we gaan je missen, maar ik hoop dat je tevreden bent, nu je laatste wens in vervulling is gegaan. Je bent 90 geworden, wat een mooie leeftijd. Als het in goede gezondheid is, hoop ik deze gezegende leeftijd ook te bereiken.
~ Rust zacht oma ~
Tot slot wil ik het volgende melden: Ik heb mijn best gedaan om aan het maatschappelijk geaccepteerde plaatje te voldoen. Dit werkte niet, dus nu ga ik uitvinden wat wel werkt. En wat wel werkt, zijn dingen zoals schrijven, fotograferen. Ik blijk toch telkens creatiever dan ik zelf denk. Tot nu toe won mijn bescheidenheid, en mijn wil en drang om te voldoen aan ieders idee, het “maatschappelijk geaccepteerde plaatje”, waar je de weg volgt, die “iedereen” volgt, dat wat er wordt verwacht van je, doe je. Maar nu ben ik daar eigenlijk wel klaar mee.
In 2020 ga ik proberen te zijn wie ik echt ben. Te starten met: Ik ben een dierenmens. Bowie is eigenlijk niets minder dan mijn harige kindje. En ik ga er alles aan doen om haar bij ons te laten zijn. Dit betekent inderdaad, dat ik geen full time baan meer aan zal nemen. Dit betekent ook dat ik veel wandelingen zal maken. Dat ik aan mezelf ga werken, voor Bowie, om het “vrouwtje” te zijn, waar ze op kan vertrouwen. Ik wil in 2020 blijven bloggen en schrijven. Ik heb daarom twee boeken gekocht vandaag: “333 dingen om over te schrijven” (deze had ik al maar was ik kwijt, dus kocht ik hem opnieuw! Maximale, originele schrijfinspiratie). En “De beste versie van jezelf”, van Caroline Kelso Zook. (de titel zegt denk ik genoeg, maar met behulp van dit boek ga ik een poging wagen, de ware ik tot uiting te laten komen). In 2020 zal ik een part time baan vinden die bij mij past, al heb ik nu nog geen enkel idee wat dat zou moeten zijn.
Wat zijn jou goede voornemens voor 2020, of liever, waar zie jij jezelf in 2020?
Even een lekkere food-flashback naar Barcelona. In de tijd dat ik hier stage liep, heb ik verschillende pareltjes ontdekt als het om eten gaat. Ik wil ze graag met jullie delen, want “food makes happy!”. Dus bij deze: De 5 beste “food spots” in Barcelona!
1. Bona sort Graag wil ik starten met Bona sort, Bona sort is een gezellig restaurant in de wijk “el born” waar je tapas kan eten. Ik ben hier tijdens mijn eerste week stage in Barcelona terecht gekomen toen ik op zoek was naar een tapas restaurant. Wat mij als eerst aan sprak aan dit restaurant was het interieur. Ik keek naar binnen en zag ontzettend veel lampjes hangen en aan de muren zag ik plantjes. Op de kaart zag ik vervolgens allemaal tapas staan. Dit was wat ik zocht! Ik ben er met iedereen die mij is komen bezoeken tijdens mijn stage gaan eten, zo enthousiast was ik over dit restaurant. Het eten is goed, de sfeer is ontzettend warm en gezellig en de service is netjes en snel. Ik zou dit restaurant dus zeker aanraden als je op zoek bent naar een goed en gezellig tapas restaurant.
3. Kaiten sushi he Mocht je wel van kleine gerechtjes (o.a. sushi, noodles, groenten, fruit enz) houden, maar wat krapper bij kas zitten, dan is kaiten sushi he in de wijk eixample een aanrader. Ze werken hier met het bekende all you can eat concept. Je zit hier aan tafeltjes langs een buffet met lopende band. Je kan van deze lopende band dus alles nemen waar je op dat moment zin in hebt. Op de lege plekken zet de kok dan weer nieuwe bordjes met gerechtjes neer. Naarmate de avond vordert, veranderen de gerechtjes ook. Aanrader vond ik hier: ga optijd. Voor mijn idee waren de gerechtjes dan namelijk allemaal nog vers.
4. La Boqueria Als je in Barcelona bent geweest, moet je hier wel een bezoekje gebracht hebben. Het is een food markt die (bijna) iedere dag open is en hij is te vinden in een zijstraatje van de Ramblas. Je kunt hier veel verschillende etenswaren vinden, van verse vis tot fruit en smoothies. Ook zijn er barretjes waaraan je tapas kunt eten als een echte local. Deze markt is druk bezocht door zowel locals als toeristen. Het is vergelijkbaar met de markthal in Rotterdam, alleen dan met spaanse producten en etenwaren. Zeker een aanrader vind ik de bakjes met vers gesneden watermeloen op een hete dag!
La Boqueria
5. El Cercle Dit restaurant in de gotische wijk ligt dicht bij de kathedraal. Als je vanuit placa Catalunya naar de kathedraal loopt, zie je als eerst het dakterras van dit restaurant. De ingang zit iets verderop als je het linker weggetje in slaat. De ingang is te herkennen aan de vlaggen. Je loopt een stenen trap op. Hier vind je dan de balie waar je gevraagd wordt om even te wachten terwijl er een tafel klaar gemaakt wordt. Iemand komt je ophalen als je tafel klaar is. Dit voelt onderhand alsof je een VIP bent. Als je eenmaal zit en je een plekje hebt gekregen aan de balkonrand kun je genieten van het lekkere eten en drinken en van de langs lopende mensen. Als de avond aanbreekt en het donker wordt boven het mooie Barcelona gaan op dit dakterras de lampjes aan, wat het nog gezelliger en sfeervoller maakt.
Dit zijn naar mijn mening dus de lekkerste food spots in Barcelona! Natuurlijk heb ik lang niet alle restaurantjes gehad, heb jij nog food tips die het verdienen om genoemd te worden? Deel ze! De volgende keer zal ik schrijven over andere bijzondere plekjes in Barcelona ❤
Ik kom misschien sterk en positief over wanneer ik deze blog schrijf en ik wil iedereen tot nu toe enorm bedanken voor de goede en lieve reacties. Toch is het een feit dat ik nog altijd in mijn depressie zit. Daar merk je niet zo veel van als alles gewoon goed gaat en lekker loopt, maar helaas bestaat er nog zoiets als het hebben van een terugval. En as we speak, zit ik hier midden in. En dat voelt klote.
Ik moet het daarom even van me afschrijven allemaal. En omdat dit net zo goed hoort bij het herstellen van een depressie als het geven van tips en ervaringsverhalen, wil ik het op mijn blog plaatsen.
You are stronger than you think! Het is zo ontzettend naar als alles goed gaat en je dan opeens weer gaat merken dat het nog helemaal niet zo lekker gaat als je verwachtte. Voor mij begon het eind augustus denk ik. Het ging de goede kant op met de medicatie en de therapie en ik was uren aan het opbouwen op het werk voor mijn re-integratie traject. We hadden kans op een nieuwe woning en zo leek alles langzaam op zijn pootjes terecht te gaan komen. Zuur werd het toen ik een werkgeversverklaring nodig had, en deze niet bleek te krijgen. Sterker nog ik kreeg te horen dat mijn contract niet verlengd kon worden op basis van mijn afwezigheid, of eigenlijk mijn te minimale aanwezigheid (door de depressie). Ik stond hier op het begin erg sterk in maar ik herkende die sterke persoon niet als mezelf. Voor mijn idee had ik nog tijd genoeg om een nieuwe baan te vinden omdat mijn contract pas op 1 januari 2020 af zou lopen. Ook voelde ik een soort opluchting, al weet ik niet waar dat dan vandaan kwam. Misschien was dit de bevestiging dat ik na het werk rustig kon werken aan mijn herstel, zonder druk van een re-integratie traject. Echter na een week viel ik in een gat voor mijn gevoel. Nare gedachten namen het over en ik was bang dat ik nooit meer aan een baan zou kunnen komen door mijn depressie.
The future is uncertain but the end is near Ik heb nu nog 2,5 week te gaan op het werk. 19 December zal mijn laatste werkdag zijn. Het komt nu zo dichtbij, dat ik er toch voor mijn gevoel wel wat moeite mee heb. Het moet nog tot me door dringen, dat het geen dat me nu op de been hield en zorgde voor wat ritme in mijn dag, er straks niet meer is, althans niet in de vorm van deze werkplek, waar ik de mensen ken en ze begrijpen wat er met mij aan de hand is. Ergens anders opnieuw beginnen, zie ik eigenlijk nog helemaal niet zitten. Ik ben van plan in alle rust te werken aan mijn herstel en dan pas het werkleven weer op te pakken. Toch zal er altijd druk zijn, druk van het beperkte inkomen, maatschappelijke druk, druk van mezelf en mensen om me heen. Al met al kijk ik er niet naar uit.
Ik weet dat het, het best is, om me niet te druk te maken en deze gevoelens en gedachten er gewoon even te laten zijn. Maar ik merk dat ik er zelf enorm tegen in opstand kom. Ik wil niet balen dat ik voor mezelf kies, maar toch gebeurd dit iedere keer weer. Ik kan nog heel moeilijk af stappen van het idee dat anderen belangrijker zijn dan mijzelf. Zo kom ik mezelf dan ook steeds opnieuw tegen. Het helpt mijn herstel niet, als ik blijf hangen in mijn oude gewoontes. Gelukkig weet ik ook wat me wel helpt op dagen als deze: Rust nemen, daadwerkelijk slapen, een wandeling maken en proberen te genieten van de kleine dingen die er zijn (de zon op mijn gezicht, een fluitende vogel, spelende honden, net wat ik tegen kom op mijn pad) een ontspannen douche nemen, goed voor mezelf zorgen (blijven eten en drinken). Nu ik al deze dingen gedaan heb en ik dit schrijf, merk ik ook dat mijn hoofdpijn langzaam af neemt. Ik schrijf hierdoor letterlijk mijn hoofd leeg. Wat doen jullie als jullie een dag als deze ervaren? Wat helpt jou om er weer bovenop te komen na een terugval?
Misschien
heb je zelf wel geen depressie, maar is het je partner, je zoon of dochter, je
beste vriend(in), je broer of zus, noem maar op.
Als je zelf nooit te maken hebt gehad met depressie, kan het heel lastig zijn
om iemand in je nabije omgeving hieraan ten prooi te zien vallen. Ik kan me dan
ook voorstellen dat je enorm veel vragen hebt op dit gebied.
Ik heb zelf ervaren hoe moeilijk het voor mensen in mijn omgeving was toen ik veranderd werd door de depressie. Ik was volledig overgenomen door deze ziekte. Ik vond het heel lastig om hier zelf doorheen te komen en hoopte dus op begrip en steun uit mijn omgeving. Van de een kreeg ik het zo, de ander had uitleg nodig over wat er met mij aan de hand was. Heel begrijpelijk, maar dit putte mij nog meer uit. Ik was zelf al in strijd met de ziekte, had nergens energie voor en kon het daarom heel lastig opbrengen om anderen uit te leggen wat het nu precies was, waarschijnlijk omdat ik het zelf ook niet 100% wist. Ik had voor het eerst in mijn leven een depressie. Wat mij toen het meest geholpen heeft, is de hulp van anderen. Vrienden en bekenden, maar ook de psycholoog die de mensen die het niet begrepen (en toch met mij om moesten/wilden gaan) vertelden over hun ervaringen met depressie en uitlegden wat een depressie inhield.
Ik werd in deze periode vaak afgeschilderd als lui en ik zou dit met opzet doen. “wordt eens vrolijk”, “lach gewoon wat meer”, “denk niet zo negatief”, “zet vrolijke muziek op”, “uit bed komen en voor jezelf zorgen is toch niet zo moeilijk?”. Allemaal zinnetjes die naar mijn hoofd geslingerd werden en waar iedereen met een depressie zich (helaas) in zal herkennen. Dit is het meest nare wat je kan doen voor de persoon in kwestie. Voor mij was het zo dat ik me al waardeloos voelde omdat ik in de depressie terecht was gekomen. Laat staan dat mensen je niet geloven of door het onbegrip maar dingen gaan zeggen zoals hierboven. Er is meer bekendheid nodig voor depressie en alles wat daarbij hoort.
1. Geef de persoon met een depressie de rust die hij/zij nodig heeft en bied hulp waar nodig! Iemand met een depressie is op, leeg, empty, uitgeput. Je kan het vergelijken met een batterij die leeg is. Die hapert af en toe nog wat, maar 9-10 x werkt het niet meer naar behoren. Misschien kort door de bocht, maar zo voelde het voor mij. Ik was traag in alles. Fysiek, maar ook mentaal. Ik sliep enorm veel en had dit ook echt nodig. Het huishouden doen, lukte mij niet meer. Hierbij hulp ontvangen is daarom ontzettend fijn. Het is zo lekker als er een keer voor je gekookt wordt in plaats van dat jij altijd kookt. Of dat de was een keer gedaan is en je je niet schuldig hoeft te voelen dat het is blijven liggen. Een opgeruimd huis, betekend toch ook wel een opgeruimd hoofd!
2. Knuffel iemand eens spontaan En dan bedoel ik geen me-too taferelen, maar geef iemand met een depressie die dicht bij je staat eens een extra knuffel. Laat zien dat je er bent. Een knuffel brengt warmte met zich mee, en liefde. Er steeds om moeten vragen is vervelend. Je wilt op sommige momenten gewoon spontaan een gebaar van warmte of liefde ontvangen. Dit helpt met de eigen waarde van de persoon in kwestie en je laat weten dat jij er bent voor die persoon. Als dit niet op prijs gesteld wordt, hoor je dit wel.
3. Stuur iemand een berichtje Stuur een berichtje naar de persoon in kwestie en laat weten dat je er voor diegene bent. Dat hij/zij altijd contact met je op mag nemen als dit nodig is. Zorg er wel voor dat het niet dwingend over komt. Zet er desnoods bij dat je geen antwoord verwacht op dit moment, maar dat je gewoon een blijk van steun wil geven.
4. Luister Als degene jou in vertrouwen neemt, luister dan ook. Oordeel niet. Wees begripvol ook al denk je misschien iets anders. Niet helpende dingen uitspreken zal degene met depressie alleen verder de put in helpen. Bied dus een luisterend oor zodat hij/zij even zijn of haar hart kan luchten bij je.
5. Push niet Iemand met depressie zal misschien vaker afspraken af zeggen of van te voren al aangeven geen behoefte te hebben aan bepaalde activiteiten. Accepteer dit. Schilder het niet af op luiheid, en wordt ook niet boos op hem/haar omdat JIJ wil dat hij/zij mee gaat. Pushen werkt averechts en zal diegene verder van je af laten drijven. Ik heb dit zelf meerdere keren ervaren en dat is echt gewoon klote.
Heb jij een depressie? Wat zou jou helpen? Of ken jij iemand met depressie en heb je tips? Schrijf ze gerust in een reactie, alles is welkom.
Bowie was mijn steun en toeverlaat tijdens mijn depressie. Honden kunnen zo goed aanvoelen of je lekker in je vel zit of niet. Het was voor mij altijd een troost als ze bij me kwam liggen of zitten. Ik voelde me dan niet alleen, ook al wilde ik geen mensen om mij heen hebben op dat moment. Ze was altijd erg lief en door haar ging ik wel naar buiten. Als zij er was, moest ik naar buiten om met haar te wandelen. Was ze er niet, dan bleef ik in bed liggen, want ik hoefde niet voor iemand te zorgen. Voor mezelf zorgen stond door de depressie al helemaal niet bovenaan mijn lijstje. Voor Bowie zorgen, deed ik echter zonder erover na te denken. Ik heb gemerkt dat ze nog erger naar me toe trok tijdens de depressie dan dat ze ervoor al deed. Ze was een oprechte steun, die hard nodig was om me op de been te houden. Hieronder volgt een verhaaltje vanuit haar perspectief:
Ik wil jullie iets vertellen.. iets over mijn vrouwtje. Ik denk dat het nu ongeveer een jaar geleden is dat ik iets raars merkte aan het vrouwtje. Ze lag veel in bed en op de bank. Ik vond dat niet zo erg aangezien ik er altijd lekker bij mocht kruipen. Maar ik merkte aan het vrouwtje dat ze constant zo moe was. En ze ging ook niet graag mee wandelen. Dit was vreemd. Ze was ook niet meer zo vrolijk, nee ze huilde heel veel. Ik wist niet wat er precies aan de hand was, maar ik wist wel dat ik het vrouwtje moest beschermen, want het ging niet goed met haar, dat voelde ik. Ik kroop extra dicht tegen haar aan als ik bij haar ging liggen en als ze op de bank zat, ging ik bij haar op schoot zitten of ik nestelde me tegen haar aan. Zodat ze wist, dat ik er voor haar was. Ik ging overal met haar mee en hield haar in de gaten. Ze was wel eens lang weg, dan hoorde ik van mama en papa dat ze “in Utrecht” was, wat dat ook mocht betekenen. Maar meestal kwam ze wel om de week naar mij toe. Dan was ik heel blij, want ik mocht dan weer op haar passen. Dat zei het baasje ook heel vaak: “Bowie, goed op het vrouwtje passen”. Dat begreep ik wel en ik deed netjes wat er van mij gevraagd werd.
“Bowie die op mij (het vrouwtje) past”
Op een dag kwamen het baasje en het vrouwtje naar mij toe en toen we gingen wandelen namen ze me mee naar de grote geel-blauwe rups. Ze noemden dat “de trein”. Ik vond “de trein” leuk, de trein betekende altijd dat we iets leuks gingen doen! Ik hoorde het woord “Utrecht” steeds vaker vallen. En ik begreep dat het vrouwtje en het baasje daar woonden. Ze hadden voor mij een eigen stoel gekocht, waar ik op mocht zitten en slapen. Er lag altijd een lekker dekentje op. Dat werd mijn “plaats”.
“Bowie, slapend in haar stoel”
Maar als het vrouwtje met een dekentje op de bank ging zitten of liggen, wist ik wat me te doen stond, “op het vrouwtje passen” en dus lekker tegen haar aan kruipen. Ik ben er vrouwtje, en ik ga nergens heen, met mij in de buurt overkomt je niks. Ik vond het niet leuk als het baasje en het vrouwtje weg gingen, dan moest ik “op het huisje passen”. Maar dat is helemaal niet gezellig. Het vrouwtje en het baasje zijn er dan niet en alleen is het niet leuk. Ik pas liever op het vrouwtje dan op het huisje!
Ik mocht steeds vaker mee naar “Utrecht” met “de trein” en ik beschouw het als mijn tweede huis. Ik woon bij de papa en mama van het vrouwtje in “Limburg,” maar ik mag geregeld mee naar “Utrecht”. Het leukst vind ik het als mijn hele roedel compleet is, dan kan ik iedereen tegelijk beschermen en ik kan bij iedereen liggen en kroelen.
Je zou misschien denken, twee huizen, wat lastig. Maar ik mag niet bij het baasje en het vrouwtje wonen. In het appartement mogen geen hondjes wonen, maar als ze verhuizen, naar een huisje met een tuintje, dan mag ik daar komen wonen. Nu kan ik genieten van twee huisjes, en daardoor mag ik ook nog eens vaak met “de trein”.
Hopelijk vonden jullie mijn verhaaltje leuk als onderbreking van de serieuze verhalen van het vrouwtje! Hebben jullie ook een (huis)dier dat jullie helpt in moeilijke tijden?
Pootje van mij en tot de volgende keer!
Dit filmpje geeft voor mij zo goed weer, hoe het werkt ❤ Je trekt je alle ellende van anderen heel erg aan, maar als je thuis komt (bij de hond die de hele dag op je wacht) en met je hondje knuffelt, valt alle rotheid even weg.
Ik wil in deze blogpost een onderwerp aansnijden waar nogal wat discussie over is. Medicatie bij depressie, angst en paniek: de zogenaamde antidepressiva. In twee van mijn vorige posts: “de positieve kant van depressie” en “you are stronger than your anxiety” heb ik het al laten vallen, ik gebruik medicatie.
Let’s talk… Mij werd door verschillende mensen eind 2018 al aangeraden medicatie te nemen tegen de angst die ik ervaarde. Door de dokter werd mij toen geadviseerd er eerst voor in therapie te gaan. Als het met praten opgelost kon worden, was dit een betere manier dan met medicatie. Dit klinkt heel logisch dus dit heb ik gedaan.
From bad to worse Ik ging naar de basis ggz (in eerste instantie dus voor mijn angst en paniek) maar eer ik aan de beurt was, was het dus al uitgegroeid tot een depressie in combinatie met een angst/paniek stoornis. Zo gaat dat in de Nederlandse gezondheidszorg, in november ga je naar de dokter met psychische klachten en vervolgens mag je wachten tot februari tot dat er daadwerkelijk iets mee gedaan kan worden. Dan krijg je ook nog eerst een intake en vervolgens duurt het dan weer 3 a 4 weken tot je eerste afspraak echt staat gepland. Lange wachttijd dus, waarin er niks gebeurd, behalve dat je gezondheid verslechterd.
It’s a great start if you just start! Maar goed, bij de basis ggz kreeg ik een intensieve behandeling voor een zware depressie en angst/paniek stoornis. Dit houdt in dat je ongeveer 10-12 afspraken hebt met een behandelaar. Hierna wordt gekeken hoe het verder moet. Deze behandeling was grotendeels via skype, omdat hier het snelst plek voor was. Na iets meer dan de helft van mijn afspraken via skype, ben ik naar de praktijk geweest om de behandeling voort te zetten. Er werd veel met mij gepraat om te achterhalen waardoor de depressie en de angst ontstaan waren. Ook kreeg ik opdrachten mee naar huis om er ook naast de behandelingen op de praktijk, thuis intensief mee bezig te zijn. Na een paar maanden zaten de afspraken erop en was het duidelijk dat ik nog lang niet klaar was. Er wordt dan geadviseerd door te gaan met de gespecialiseerde ggz. Nou, als ik dacht dat de basis ggz al een lange wachttijd had, dan kwam het niet als een verrassing dat het bij de gespecialiseerde ggz nog langer zou duren. Omdat ik nog vrij diep in de depressie zat heb ik na overleg met de dokter en psycholoog besloten om te gaan praten over medicatie. Hier zou ik mee kunnen starten, terwijl ik wachtte op de gespecialiseerde ggz behandeling. Uiteraard zou ik dan onder controle staan van de dokter en regelmatig contact hebben, zowel telefonisch als persoonlijk op de praktijk.
Trust your intuition, it never lies Ik heb vrij snel besloten dat ik open stond voor het proberen van medicatie. Enkele familieleden en kennissen hadden hier goede ervaringen mee en waren er ook alweer vanaf. Ik zag het als een plan B, omdat ik niet direct door kon met therapie. De dokter schreef een lage dosis voor om te starten, omdat er wel wat bijwerkingen aan te pas zouden gaan komen. Ook kon het langzaam opgebouwd worden tot de werkzame dosis. Zo startte ik 27 juni 2019 in de avond met mijn eerste tablet citalopram 10 mg. Ik nam de tablet s’avonds zodat ik wellicht door te slapen niet veel last zou hebben van bijwerkingen. Ik ga hier niet over liegen, de eerste nacht was vreselijk. Ik werd midden in de nacht wakker en kon niet meer slapen. Ik voelde overal tintelingen en mijn hart ging als een razende tekeer. Ik had daarnaast het gevoel dat ik het enorm heet had en wilde constant onder de koude douche staan. Uiteindelijk trilde ik over mijn hele lichaam en was ik ervan overtuigd dat ik dood zou gaan. Het was een lange en zware nacht. Achteraf denk ik dat ik door de bijwerkingen die ik had, een paniekaanval kreeg die alles nog erger maakte. In de ochtend heb ik meteen de dokter gebeld en die vertelde me dat hij nog nooit meegemaakt had dat iemand zo heftig gereageerd had op maar 10 mg citalopram (dit was kennelijk een hele lage dosis). Hij dacht daarom ook aan een zware paniekaanval als reactie op de vervelende bijwerkingen. Ik mocht niet stoppen van hem, omdat dit een kwestie van doorzetten was. Wel mocht ik die tweede avond mijn 10 mg doormidden snijden, om maar 5 mg binnen te krijgen. Ook kreeg ik oxazepam erbij voor het geval de paniek niet houdbaar zou zijn (dit heb ik maar 3x in hoeven nemen). Dit ging aanzienlijk beter, de bijwerkingen waren er wel, maar niet meer zo heftig en omdat ik dit herkende van de nacht daarvoor kon ik het plaatsen en door de paniek heen ademen. Na een aantal dagen 5 mg geslikt te hebben mocht ik weer verder met 10 mg per dag. Ik was erg bang dat ik weer zo heftig zou reageren maar er gebeurde vrijwel niks. Mijn lichaam leek na een week gewend te zijn aan de medicatie. Na twee weken startdosis mocht ik de 20 mg citalopram gaan gebruiken, de werkzame dosis. Bij gebruik van deze dosis merkte ik toch weer wat tintelingen op, maar ook dit was na twee dagen voorbij.
A little bit of magic Toen ik een week bezig was met de medicatie, en dus nog in de bijwerkingen periode zat, kreeg ik bericht dat ik via mijn werk eerder terecht kon bij een gespecialiseerde ggz instelling. Ik heb direct gezegd dat ik dit wel wilde, en zo gezegd, zo gedaan, zat ik anderhalve week later op mijn intake gesprek. Zo raar hoe snel het kan gaan, als er een andere optie beschikbaar is. Ik ben dus tijdens de medicatie door kunnen gaan met mijn therapie. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik vooral heel hard aan de slag kon gaan met mijn angst en paniek. Sinds de depressie al wat afzwakte door de medicatie, stond de angst en paniek weer op de voorgrond. Dit was ook een bijwerking, alles zou eerst erger worden, voordat het beter zou worden. Ik denk dat het zo’n 3 weken na de start van de 20mg citalopram was, dat ik weer een “gelukskriebeltje” in mijn buik voelde, sinds ruim een half jaar. Dat voelde heel bijzonder.
We fail, we break, we fall, but then, we rise, we heal, we overcome ❤ Ik ben nu dus bijna 5 maanden bezig met de medicatie en ik kan zeker zeggen dat ik er al met al positief over ben. De bijwerkingen periode kan zeker heftig zijn en was dat ook voor mij. Toch ben ik blij dat ik doorgezet heb. Door de medicatie in combinatie met therapie, zit ik inmiddels een stuk beter in mijn vel. Ik heb weer energie die ik eerder niet had en ik kijk weer naar de toekomst. Ook sta ik een stuk positiever in het leven. Voorheen had ik met geluk een dag in de week “een goede dag”, wat voor mij betekende dat ik uit bed kwam, me douchte, me aankleedde, mijn haren deed en naar buiten ging voor een wandeling. Of ik kon op zo’n dag wat aan het huishouden doen. Nu, na 5 maanden medicatie en therapie in de gespecialiseerde ggz, heb ik hooguit nog “een slechte dag” in de week, wat voor mij betekend dat ik moeilijk of niet uit bed kan komen, geen puf heb om voor mezelf te zorgen of iets gedaan te krijgen. Ik ben dan ook weer goed bezig met het opbouwen van mijn werk uren. Ik verwacht dat dit zonder de medicatie langer geduurd zou hebben. Het is voor mij echt een steun in de rug en naar mijn mening is het zeker aan te raden om het te proberen. Je moet er wel zelf achter staan en ervoor willen gaan!
A coin always has two sides De andere kant van de munt is natuurlijk dat medicatie iets chemisch is wat je in lichaam stopt. Het heeft niet voor niks zoveel bijwerkingen. De bijwerkingen kunnen heftig zijn maar ook enorm meevallen. Ik hoorde ook dat antidepressiva ervoor zouden zorgen dat je afgevlakt of zelfs een zombie wordt, hier ben ik het totaal niet mee eens. Ik ervaar de diepe dalen niet meer, maar voor mijn idee zijn de pieken er nog wel (misschien lager dan normaal het geval zou zijn, maar ik ervaar ze als pieken omdat ik het een hele tijd niet meer gevoeld heb). Een zombie was ik tijdens mijn depressie, toen ik geen medicatie en hulp had, dit ervaar ik nu absoluut niet meer zo. Voor sommige mensen is het belangrijk dat ze zelf uit de depressie komen, zonder medicatie. Hier heb ik respect voor. Het is een keuze die je zelf maakt in overleg met een dokter.
Mocht je twijfelen of medicatie iets voor jou kan betekenen? Laat je goed informeren door een psycholoog en/of een dokter. Zij hebben er verstand van. Ik kan alleen mijn eigen ervaring dele en hopen dat ik er mensen mee help door dat te doen. Gebruik jij medicatie of heb je medicatie gebruikt voor je angst, paniek of depressie? Wat was jou ervaring?
Je kent dat gevoel wel, je merkt iets op in je lichaam en je merkt dat dat ene gevoel ook weer van alles te weeg brengt in je lichaam. Voor mij begint het vaak met het opmerken dat ik tril of ik voel een bommetje adrenaline los komen in het diepst van mij buik. Vervolgens begin ik sneller adem te halen en mijn maag keert zich om. Mijn hartslag versnelt en mijn benen beginnen ook te trillen. De kleur trekt uit mijn handen en ik word duizelig. Ik wil dat het stopt, maar dat gebeurd niet en voordat ik het weet sta ik te hyperventileren. Hierop volgt een huilbui waardoor ik me meestal weer wat opgeluchter voel. Dan voel ik alles langzaam afzwakken en ik besef dat ik niet flauw gevallen ben en ook niet dood gegaan ben. Het was gelukkig maar een paniek aanval. Uitgeput wil ik me nu het liefst ergens op krullen in een deken en niet meer opstaan tot dat dit me nooit meer zal gebeuren.
Depressie, angst en paniek: het hele pakket, 3 voor de prijs van 1! Naast mijn depressie heb ik ook last van angst en paniek. Dit heb ik al langer dan de depressie. Ik schat een jaar of 8. Dit begon allemaal toen ik “vreemde sensaties” voelde in mijn lichaam. Ik was gestrest en hierdoor kreeg ik te maken met symptomen van stress. Ik had zelf alleen niet door dat de dingen die ik voelde kwamen door stress. Ik was vaak duizelig, had hoofdpijn, trilde, had vaak last van “koud” zweet en mijn ademhaling en hartslag waren naar mijn mening niet normaal. Ik was ervan overtuigd dat dit tekenen van mijn lichaam waren dat ik flauw zou vallen of misschien zelfs wel dood zou gaan. Naarmate ik daar ook nog eens extra over ging stressen, werden al die symptomen alleen nog maar erger. Omdat ik mezelf er helemaal gek mee maakte bleef het zich herhalen en dat uitte zich in paniek aanvallen. Tijdens deze paniek aanvallen was ik er meestal van overtuigd dat het einde nabij was en dat ik zou gaan sterven. Ik kreeg angst voor de angst.
Agorafobie Ook kwam de angst voor drukke plekken en plekken waar ik niet direct weg zou kunnen erbij. Dan ging het vooral om drukke winkels, uitgaansgelegenheden, bussen/treinen, wachtkamers en kassarijen. Het gevoel dat ik niet weg kon, op het moment dat ik dat wilde maakte me nerveus en leidde meer dan eens tot paniek aanvallen. Als er plekken waren, waar ik al eens een paniek aanval had gehad, dan vermeed ik die het liefst. Mijn idee was namelijk dat ik er dan zeker weer een zou krijgen omdat dat me al eens gebeurd was op die plek. Het liefst bleef ik veilig thuis. De sleutel tot succes was hier om de angst onder ogen te komen. Niet vermijden, juist opzoeken. Uiteraard wel met kleine stapjes, waarbij ik mij op mijn gemak voelde. Ik nam dus een flesje water mee, of ging met iemand samen, om te ervaren dat het niet zo erg was als ik dacht. Ik was dan misschien wel nog altijd nerveus, maar als ik het met kleine stapjes deed merkte ik dat ik steeds comfortabeler werd en de angst en nervositeit af nam. Zo stap ik inmiddels dus weer in die volle bus, bezoek ik winkels en supermarkten zonder dat ik zo snel mogelijk weer weg wil en zit ik rustig in de wachtkamer van de dokter en de psycholoog. Angst door een bepaalde gebeurtenis Een extra angst die voor mij speelde in het openbaar vervoer was de angst dat er iemand onder mijn trein zou komen. Dit was me al een keer overkomen en dat was een ontzettend nare ervaring. Ik stond vooraan in de trein toen deze vol op de rem trapte en hard begon te toeteren. Ik zette me schrap en hoorde een enorme knal, daarna voelde ik onder mijn voeten “iets” tegen de vloer knallen waar ik op stond. Uiteraard schrok ik enorm en wist ik niet direct wat ik gevoeld had. Later bleek het dus een persoon te zijn geweest. Ik ben heel snel gaan zitten omdat ik bang was flauw te vallen. Gelukkig zaten er drie ontzettend lieve vrouwen in de coupe die eigenlijk direct begonnen met me afleiden toen ze zagen hoe erg ik in shock was. Ze begonnen een gesprek met me en gaven me drinken en eten. Ik reageerde enorm heftig. Na drie kwartier (wat naar verluid vrij snel was) mochten we de trein verlaten en naar een bus lopen. Voor de trein stond een scherm en ik had met mezelf afgesproken niet te kijken. Ik hoorde twee meiden voor me zeggen dat ze wel duidelijk iets zagen liggen. Ik ben toen heel hard doorgelopen en ik wilde dit zo snel mogelijk vergeten. Ik heb hulp gezocht bij zowel slachtofferhulp als NS, maar kreeg dit niet. Beiden stuurden me door naar de ander. Ik heb hier enorm veel last van gehad en ik heb er nog steeds moeite mee als ik in een trein stap en deze op de rem trapt. (Hiermee ben ik dan ook nog steeds bezig tijdens mijn therapie). Sociale angst Als laatste wil ik nog een angst noemen die mij belemmert in mijn dagelijks leven, dat is mijn sociale angst, al heb ik het gevoel dat deze ook langzaam maar zeker afneemt door de therapie. Eigenlijk ben ik vanaf dat ik klein was al bezig met het voor iedereen zo goed mogelijk te doen. Iedereen wilde ik tevreden en te vriend houden. Ik zette het belang van anderen op een. Ik kwam zelf altijd op de tweede plek als dit niet de derde of vierde was. De mening van een ander was erg belangrijk voor mij. En vooral de mening van een ander over mij, die moest naar mijn idee hoe dan ook positief zijn en daar deed ik zo goed als alles voor. Zo werd ik een heel aardig en lief meisje gevonden, maar ik was ook verlegen, terug getrokken en geremd. Ik dacht altijd: wat zouden anderen wel niet van mij denken als ik voor mezelf kies of als ik bepaalde dingen doe. Dat kan echt niet. Inmiddels ben ik erachter dat dit niet vol te houden is, na 27 jaar. Ik leer nu na te denken voor dat ik direct ergens “ja” op zeg, omdat dat de ander het best uit zou komen. Ook leer ik op een juiste manier “nee” te zeggen en dus voor mezelf te kiezen. Verder weet ik dat iedereen altijd een mening zal hebben en als die niet positief is, nou dan maar niet. Er lopen zoveel mensen rond op deze wereld, ze allemaal te vriend houden of maken zou me nooit lukken. Mezelf te vriend houden lijkt ook hier het meest belangrijk. Want ik ben er wel achter dat mijn gezondheid me keihard laat vallen als ik niet goed voor mezelf zorg, maar wel alles voor anderen over heb. Mensen zullen het misschien raar vinden dat ik nu eens nee zeg, of bedenktijd nodig heb, omdat ze mij gewend zijn als people-pleaser, die “toch wel ja zegt”, “alles goed vind” en “lekker makkelijk is”. Het zal me echt wel moeite kosten om van die automatische-people-please-piloot af te stappen, maar ik weet dat het voor mezelf het beste is. En wat anderen dan van mij denken, zou me niet moeten boeien. Het druk maken over anderen en hun mening kost mij enorm veel energie en levert nooit zoveel energie op.
Ik heb mijn angsten nu redelijk onder controle door de hulp
van mijn therapeute en het steuntje in de rug die de medicatie mij geeft. Welke
angsten hebben jullie? Wat doe je om ze onder controle te hebben/krijgen?
