Heeyheey,, welkom op mijn blog! Om te beginnen zal ik me even aan jullie voorstellen, in vriendenboekjes style!
Naam: Rian Achternaam: Leenen Woonplaats: Utrecht Leeftijd: 27 Verjaardag: 23 Oktober 1992 Broers of zussen: Twee broers Haarkleur: Blond Oogkleur: Hazel/bruin Lengte: 161 cm Gewicht: 50 kg
Hobby’s: Schrijven, lezen en netflixen Lievelingseten: Pasta carbonara en tapas Lievelingmuziek: verschilt per humeur 🙂 Lievelingsdier: Bowie, onze Jack Russel Lievelingsland: Spanje Lievelingsstad: Barcelona
Ik ben geboren in Limburg, in een klein dorpje genaamd Tegelen. Niet heel bekend maar jullie zouden het kunnen kennen als de geboorteplaats van Chantal Janzen en Huub Stapel. Op mijn 24ste heb ik dit plaatsje vervangen voor een half jaartje Barcelona voor het afronden van mijn studie en hierna ben ik in Utrecht samen gaan wonen ❤
Nu jullie een beetje een idee hebben wie ik ben zal ik jullie wat meer vertellen over de inhoud van mijn blog en wat jullie zoal van mij kunnen verwachten in de toekomst! Enkele hints staan al in het “vriendenboekje” hierboven. Ik hou van lezen en neflixen, ik zal daarom het een en ander gaan reviewen. Ook over mijn lievelingsdier gaan jullie meer te weten komen, Bowie is een Jack Russel teefje van 6 jaar en ze is mijn kleine knuffelbeest. Mijn laatste hoofdonderwerp heeft wellicht wat meer informatie nodig, ik zou mensen namelijk graag wat bijbrengen over depressie, angst en paniek(stoornis). Ik kamp hier zelf alweer bijna een jaar mee en ik heb ervaren dat het voor mensen die het niet meegemaakt hebben of het niet kennen echt onbegrijpelijk kan zijn. Het heeft een flinke impact op je leven, je werk en je relatie. Verder zal ik tussendoor ook andere onderwerpen bespreken, zo ben ik bezig met een spaans cursus, fotografeer ik regelmatig en ga ik vaak ergens een hapje doen.
Ik zou het leuk vinden om mijn lezers ook wat beter te leren kennen dus voel je vrij om in een reactie een vriendenboekjes pagina voor me in te vullen!
HoiHoi tijd om weer een stukje te schrijven. Afgelopen tijd was druk.
Een nieuwe baan, een nieuw huis en alles wat daarbij komt kijken. Nu, 4 maanden later, zijn we gesetteld in het mooie Soesterberg. De ruimte die het huis geeft en de rust die in de tuin heerst zijn heerlijk. Ik merk dat ik een stuk sneller op kan laden in deze rust dan in de drukte van de stad. Het leek ook op het gebied van depressie en de nasleep hiervan een enorm goede zet te zijn, om de drukte te verlaten. Ook Bowie mag hier bij ons wonen en heeft eindelijk `het huisje met een tuin`, waar we het al die tijd over hadden. Ze geniet vol op en ook aan haar merken we dat ze een tevreden hondje is.
Na deze korte update ga ik het uiteraard ook even over Corona hebben. Ik ben er niet echt bang voor geweest. Ik werk er zelfs dagelijks mee. Alles maakte een ommekeer toen er afgelopen week berichten kwamen van positieve bekenden. De angst sloeg me om het hart toen ook mijn partner meldde klachten te hebben. Hij werd getest en was gelukkig negatief. De stress die er opeens weer door mijn lijf gierde was overweldigend. Dit had ik lang niet meer gevoeld. Ik trilde de hele dag van de stress en was enorm gefrustreerd. Ik had een terugvalpreventieplan gemaakt met de psycholoog in Januari 2020. Ik heb tot nu altijd wel iets toe kunnen passen waardoor de stress het oppervlak niet echt kon bereiken. Afgelopen week had ik de controle niet meer. Ik merkte steeds meer dat ik me weer depressief begon te voelen en de stress niet aan kon. Ik zat weer jankend in de bus en doem-dacht me een ongeluk (10 punten voor de woordspeling hier, al zeg ik het zelf). Uiteindelijk uitte zich dit in een paniek aanval en een enorm lelijke huilbui nadien. Vervolgens voelde ik me oververmoeid. Ik meldde me ziek op mijn werk en ik voelde me een enorme faalhaas. Hoe kon dit nou. Ik was toch echt al lang niet meer zo ver gezonken. De gedachte dat ik ook deze baan zou kunnen verliezen als ik terug val, maakt me bang. Het gevoel dat anderen belangrijker zijn dan mijzelf drijft weer boven. De angst dat meer bekenden getroffen zullen worden door het virus grijpt me meer dan eens bij de keel. De onmacht die ik voel en me totaal niet helpt kan ik moeilijk los laten.
Zo blijkt maar weer dat een depressie niet opeens helemaal over is, ook al heb je medicatie en denk je alles onder controle te hebben. Er kunnen dingen gebeuren die je weer even terug werpen naar waar je was. Het is heel naar om dit weer te ervaren. Echter voel ik steun vanuit meerdere punten, nu ik gewoon aan geef dat het even niet gaat. Ik neem een paar dagen rust en hoop dat ik dan alles van me af heb kunnen schudden en weer door kan.
Het voelt deze dagen alsof ik letterlijk even aan de stroom moet. Opladen door veel te rusten/slapen, wandelen met Bowie en muziek luisteren/mee zingen. Deze dingen helpen. Ook even van me afschrijven zoals hierboven, helpt om mijn hoofd leeg te maken. Ik zet het op papier of op word en op die manier voelt het alsof ik het toe sta mijn hoofd te verlaten. Voor nu is er even genoeg uit en wordt het tijd om weer te rusten. Dank voor het lezen en tot de volgende keer!
Wat is het toch bizar hoe in een maand tijd alles kan veranderen. Terwijl de wereld in brand staat vanwege het Corona virus, en 2020 bestempeld dreigt te worden als worst..year..ever, zit ik op een roze wolkje. Ik zie de vraagtekens al verschijnen boven jullie hoofden. Roze wolkje? Hoezo.. roze wolkje?
Geloof me als ik zeg dat als je mij dit een maand geleden verteld had, ik je keihard zou hebben uitgelachen en ik zou je misschien hoogst persoonlijk hebben afgezet bij een psycholoog, als in: laat je anders ff nakijken?
Ik zal jullie vertellen wat ervoor gezorgd heeft dat ik op dit prachtige wolkje heb mogen neerstrijken. Het begon allemaal met wat serieuzere gesprekken na ons 5 jarig jubileum afgelopen 15 mei. We spraken over de toekomst en wat we allemaal zouden willen en waar we over droomden. Daarmee kwamen we onder andere op het gespreksonderwerp: “Baby”. Tja, dan wordt het opeens wel heel serieus allemaal. Je hebt het niet over een tripje naar het buitenland samen of waar zullen we eens gaan eten vanavond, nee je hebt het over een “mini-us”. Verschillende aspecten kwamen in de gesprekken aan bod en uiteindelijk hebben we besloten dat ik zou stoppen met de pil! Wat een moment! In eerste instantie zou ik de strips die ik nog had op maken, dat zouden nog 2 maanden zijn. Echter besloten we al snel dat die twee maanden de prullenbak in konden (letterlijk). Dit aangezien mijn lichaam nog wel even zou moeten “ont-pillen”. Nog even terugkomende op het letterlijk in de prullenbak gooien: mikken vanaf een afstandje lukte bij poging 3, na een kus #sealedwithakiss. Inmiddels ben ik een maandje gestopt en gelukkig heb ik niet echt last gehad van bijwerkingen. We hebben hier verder totaal geen haast mee, maar we zien het wel 😊
Nadat we deze grote beslissing genomen hadden, verschenen er meteen wat beren op de weg die uit de weg geruimd dienden te worden. Een kindje krijgen in een studio van 30m2 zou namelijk niet echt een optie zijn en Mike had toch wel een volgorde in zijn hoofd en een kindje zou zeker niet de eerste in het rijtje zijn. We hadden het dus ook over trouwen en een nieuw huisje zoeken (wat in Utrecht echt niet te doen is). Om me ten huwelijk te vragen wilde Mike toch echt eerst de toestemming van mijn vader vragen, maar door de Corona tijd leek het onmogelijk om dit persoonlijk te doen. Dit leek mij dus iets wat voorlopig maar even opzij geschoven diende te worden. Trouwen, dat komt later wel!
Wel zijn we vrijwel direct gestart met zoeken naar een huis. Stel dat t wel meteen zou lukken met de kinderwens.. Dan zouden we toch binnen het jaar iets moeten vinden en verhuizen. Een aardige klus, zou je denken. Niets is echter minder waar. We mochten de eerste week al een appartement bezichtigen dat lekker dicht bij mijn werk lag in Bussum. Klonk heerlijk, maar daar aangekomen, voelden we “het” allebei niet. De zoektocht ging verder. Met succes. Op facebook liepen we tegen een advertentie aan over een nieuwbouwwijk in Soesterberg. Nieuwbouw sprak ons beiden zeer aan en de foto’s logen er niet om. Het waren prachtige, ruime eengezinswoningen. 3 slaapkamers, een badkamer met bad en douche, een zolder en een tuin. En dit alles in een groene en kindvriendelijke buurt. We schreven ons in en we regelden alles wat nodig was om groen licht te krijgen. Na zo’n twee weekjes billen knijpen was het rond: afgelopen maandag kregen wij de sleutel van ons eerste grote-mensen-huis. Stap 1 van ons toekomstplan was gezet. Toen we bij het huis in Bussum geweest waren, stelde Mike mij de vraag of ik zeker wist dat ik hier zou blijven werken in de toekomst. Ik schrok van mijn eigen antwoord, dat snel kwam: een duidelijke en volmondige “Nee”. Ik besefte me dat ik al een tijdje niet op mijn plek zat. Ik miste de microbiologie, waarvoor ik geleerd had. Ik liet dit weten op mijn werk en overlegde over het einde van mijn contract. 1 Juli zou ik kunnen stoppen. Maar met het zicht op een nieuw huis en een kindje, had ik wel echt een nieuwe baan nodig. Liefst per 1 Juli natuurlijk. Je raad het al.. de positieve flow gaat nog even door. Binnen een week had ik een nieuwe baan te pakken, op een microbiologie lab, waar ik nog door zou kunnen groeien ook! Donderdag 2 Juli zal ik hier mijn eerste werkdag hebben, spannend maar ik kijk er ontzettend naar uit!
Waarschijnlijk verwacht je dat dit het wel was.. aangezien ik vertelde dat ik een huwelijks aanzoek nog niet hoefde te verwachten. Ergens tussen de huizen, gesprekken over baby-namen en de banenjacht door zat ik niks vermoedend thuis op de bank. Het was mijn vrije woensdag en de planning was om niet te veel te doen die dag. Mike werkte thuis vanwege Corona en ik geloof dat ik serie aan het kijken was toen mijn moeder opeens wilde videobellen onder het mom van: de nieuwe ipad testen. Oké, gezellig! Een facetime gesprek met mama komt altijd uit. Terwijl wij belden had Mike pauze en hij bood aan om de middagwandeling met Bowie te doen. Ik vond dit helemaal prima. We belden al bijna een uur en ik zei tegen mijn moeder dat t wel een grote wandeling was inmiddels. Mijn moeder moest uiteindelijk ophangen en een aantal minuten daarna hoorde ik Mike en Bowie binnen komen. Mike deed Bowie de riem af en vroeg haar naar mij toe te lopen. Ze kwam blij op me af trippelen en ik zag dat ze om haar halsbandje iets had zitten. Ze kwam dichter bij en ik zag een rode roos met een kaartje eraan. Ik was erg verrast en dacht in eerste instantie nog steeds niet aan een aanzoek. Ik maakte de roos met het kaartje los en ik las wat er op het kaartje geschreven stond: “Vrouwtje, wil jij met mijn baasje trouwen?”.
Ik keek op van het kaartje en Mike zat op één knie voor me, en stelde DE vraag. Mijn antwoord was uiteraard JA!!!! Hij bleek mijn vader al voor de Corona tijd gesproken te hebben en mijn moeder zat ook in het complot. Al die tijd heb ik niks door gehad en ik was echt mega-verrast! We dronken een glaasje champagne om de verloving te vieren en als klap op de vuurpijl hadden we s’avonds een verrassingsdiner met wijn arrangement wat betekent dat je bij ieder gerechtje een bijpassend glas wijn krijgt. Het restaurant was die dag weer voor het eerst open sinds de Corona tijd en Mike had ze van te voren ingelicht over de verloving. Bij binnenkomst werden we dan ook ontvangen met felicitaties en een flesje champagne.
Dit was dus de afgelopen maand voor mij. Had mij dit vorig jaar verteld en ik had je niet geloofd. Vorig jaar in deze tijd, was ik net gestart met medicatie voor de depressie en angst. Deze gebruik ik nu nog steeds en het gaat erg goed. Eigenlijk wil ik hiermee gewoon laten weten, dat het écht altijd goed komt. Hoe hopeloos een situatie ook lijkt, je komt er uiteindelijk uit. Vaak sterker en beter dan je voorheen was. Ik heb in de afgelopen anderhalf jaar zo ontzettend veel geleerd over mezelf. Maar ik hoef niet alleen over mij te praten. Onze relatie is enorm gegroeid doordat wij deze situatie (en Corona) samen door zijn gekomen. We hebben veel van elkaar maar ook over onszelf geleerd, wat we vervolgens toe hebben kunnen passen in onze relatie. Het is mogelijk om uit zoiets negatiefs juist het positieve te halen. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit heb mee mogen maken. Alles. Ik had het niet anders willen doen of meemaken. Dit heeft mij zo sterk gemaakt, dat ik de hele wereld aan kan. Met mijn beste vriend aan mijn zijde, die ik nu mijn verloofde mag noemen!
Dus mocht je dit lezen en denken jaja jij hebt makkelijk praten na de afgelopen maand. Lees dan ook even de vorige verhalen 😉 Geloof mij en geloof vooral in jezelf! You can do this
Het werd wel weer eens tijd om te schrijven. Stiekem is dat alweer een flinke tijd geleden.
Als ik dan terug lees dat ik van plan was om in 2020 veel te blijven bloggen, begin ik toch te denken dat die goede voornemens gedoemd zijn te mislukken. Maar goed, even een update van mij, onder een dekentje en met een kop dampende thee, met de laptop op schoot, op de bank. Zie je het voor je? 😊 Genieten van de kleine dingen, dat lijkt in deze tijd het belangrijkst.
Tja 2020, je zou mijn jaar worden. Op werkgebied is dit gelukkig vrij snel en goed gelukt. Ik ben goed terecht gekomen bij ziekenhuis Tergooi in Blaricum. Inmiddels alweer bijna 2 maanden aan het werk op mijn nieuwe plekje. Het bevalt enorm goed, omdat hier echt gekeken wordt naar wat je talenten zijn en waar je interesse ligt. Het is alles behalve afgebakend werk. Ik ben werkzaam op het archief, de cytologie en de histologie afdeling. Heerlijk afwisselend en als er ergens hulp nodig is, kan ik in de toekomst op alle drie de afdelingen ingezet worden.
Nu was het in 2020 al snel duidelijk dat er problemen waren in China. Een virus greep daar in razend tempo om zich heen en trof veel mensen. Mensen moesten naar het ziekenhuis of stierven zelfs. Heftig dus. Hier in Europa, maakte in eerste instantie niemand zich echt zorgen. In China, op die markten, brak wel vaker iets uit, gezond en hygiënisch is namelijk anders, als ik het zo mag zeggen.
Een heel ander verhaal werd het, toen duidelijk werd dat ook Europeanen, die in China waren geweest voor zaken of vakantie, besmet raakten. Zij namen het virus mee naar Europa. Zo verspreidde het zich verder in o.a. Duitsland en Italië. Nog steeds leek Nederland zich weinig zorgen te maken. Totdat het onvermijdelijke gebeurde op 27 februari 2020. De eerste besmetting op Nederlandse bodem was een feit, in Loon op Zand. En toen, tja, dat hoef ik niet allemaal uit te typen. Inmiddels zitten we (iets minder dan een maand later), op 21-3-2020, op 3631 besmettingen in heel Nederland. Ook zijn er inmiddels 136 doden te betreuren.
Wat doet dit nou met je.. Ik denk dat een normaal, gezond, persoon zich inmiddels wel zorgen maakt. Natuurlijk heb je altijd uitzonderingen. Misschien voel je angst, boosheid of verdriet? Het nare is dat je het zelf totaal niet in de hand hebt. Het enige dat je kan doen, is het opvolgen van regels. Afstand houden, geen fysiek contact, niezen en hoesten in je ellenboog of bij voorkeur in een papieren zakdoek die je direct weggooit.
Ik denk dat ik hier stiekem een voordeel bespeurde als het gaat om het hebben van een angststoornis. Dit gevoel van angst dat veel mensen op dit moment bekruipt, ken ik al. Ik heb geleerd hoe ik dit voor mezelf kan onderdrukken en ben hier heel dankbaar voor in dit soort tijden. Ik raak niet meer in paniek. Als dit vorig jaar in deze tijd gebeurd was, was het een heel ander verhaal geweest voor mij en de mensen om me heen.
Steun elkaar in deze tijd! Denk ook aan je opa of oma, stuur ze een kaartje of bel ze op. Het zal je verbazen hoe erg dit gewaardeerd wordt, ze zijn vaak al eenzaam genoeg!
Waarschijnlijk hebben jullie wel gemerkt dat ik wat minder actief was de afgelopen tijd. Ik wilde even met jullie delen dat dit ligt aan mijn nieuwe baan (YES) en ook heb ik even wat minder inspiratie om te schrijven.
Tja, die nieuwe baan, dat is toch allemaal wat sneller gegaan dan ik verwacht had. Ik solliciteerde in december en hoorde in eerste instantie niks. Ik dacht nog, geen reactie, dat baantje is vast aan mijn neus voorbij gegaan, net zoals andere sollicitaties waar maar geen reactie op kwam.
Ergens in januari werd ik gebeld, door een anoniem nummer. In eerste instantie nam ik deze niet op. Als je me anoniem belt, mag je van mij anoniem blijven 😉 Vaak zijn dit van die loterijen die beweren dat je al miljonair bent, moet je wel nog even mee doen en betalen… Toen ik na de 3de dag op rij toch besloot op te nemen en zo snel mogelijk weer op te hangen, bleek het over deze sollicitatie te gaan. Aan de andere kant van de lijn sprak een enthiousiaste vrouw die ontzettend graag een gesprek met mij wilde om te komen werken op het lab. Zo gezegd, zo gedaan. Na een gesprek en een meeloopochtend kwam er weer een telefoontje, dit keer met nummer vermelding. Ik was aangenomen! Dit verbrak direct al mijn twijfels over of alles wel goed zou komen op baangebied.
Ik zit inmiddels in mijn tweede werkweek en het bevalt goed. 24 uur in plaats van 36 was een goede start. Uiteindelijk zou ik 32 uur willen gaan werken, mits alles goed met me gaat. Het mooie is, dat ik direct eerlijk en open ben geweest over mijn depressie tijdens mijn sollicitatie. Dit werd enorm gewaardeerd en er wordt daarom ook rekening mee gehouden. Waar ik eerder dacht dat ik geen schijn van kans zou maken als ik dit zou delen met een potentiele nieuwe werkgever, bleek het juist in mijn voordeel te werken.
Nieuw jaar, nieuwe kansen, nieuwe mindset, nieuwe baan!
Voor iedereen die deze negatieve gedachten en gevoelens ook heeft, het kan dus wel! Praat over je depressie en merk dat het geen strop om je nek is, maar een mooie ketting met een diamant van eerlijkheid. Mensen kunnen het mooi aan je vinden, dat je dit doormaakt en het toch deelt. Het maakt je sterk als persoon. Tijdens dit proces krijg je namelijk een enorme portie zelfkennis en als je jezelf goed kent, kun je dit ook communiceren naar een ander.
Maan – ze huilt maar ze lacht,, toepasselijk liedje over mijn jaar 2019
Er valt veel te zeggen over het afgelopen jaar. Het was een bewogen jaar en tegelijkertijd een jaar waarin ik het gevoel heb alles gemist te hebben. Een jaar waarin bijna alles langs mij heen ging, maar ook een jaar waarin ik ontzettend veel over mijzelf heb mogen leren. Kortom, genoeg om over te vertellen.
Het einde van dit jaar, 2019, is aangebroken. Dat voelt als een opluchting. Ik denk dat ik kan zeggen, dat 2019 voor mij een zwaar jaar was. Een jaar dat begon met tranen, om niks. Deze tranen, waren voor mij het teken dat er iets niet klopte met mij. Ik ben altijd wel een gevoelig en emotioneel mens geweest, maar tranen met tuiten huilen terwijl je aan het plassen bent of een mentale break down krijgen omdat de pizza koerier je huis niet kan vinden, uhm… HELP, dokter!
Bad news: a lot can change in a year Good news: a lot can change in a year
Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, was de diagnose depressie vrij snel duidelijk. Daar zit ik dan inmiddels, terug kijkend op een jaar depressie, dubbel. Doordat ik erg veel in bed of op de bank lag, voelt het alsof er zoveel tijd verloren is gegaan. Tijd waarin ik niks deed, voor me uit staarde en op stand-by stond, was er meer dan tijd waar ik actief was, zowel mentaal als fysiek. Genieten kon ik vaak niet. Proberen deed ik het wel, maar wat is dat verdomde lastig als je beneden in een put zit en maar een puntje licht boven je ziet. Maar dat puntje licht is en blijft onbereikbaar. Normaal gesproken, ben ik best beïnvloedbaar door seizoenen en weersomstandigheden. Ik verwachtte daarom richting lente en zomer, weer een ander mens te zullen zijn. De zon zou me redden, alles weer groen en kleurig, pasgeboren dieren en de warmte op mijn huid. Hier had ik te makkelijk naar gekeken. Des te groter was de teleurstelling toen de depressie bleef hangen en door sudderde. Wat een rotziekte is het toch. Ik maakte wel foto’s, van dieren en van de lente bloemen. Dit waren positieve momenten, waarop ik weer wat druppels energie binnen kreeg, maar dit was niet genoeg om mij weer op te laten leven. Ik kon wel enorm trots zijn als ik een foto had gemaakt en er leuke reacties op kreeg. Even een kleine boost voor mijn zelfvertrouwen. Een klein stemmetje fluisterde dat ik dus wel ergens goed in was en dat ik trots mocht zijn!
Dear weather, stop showing off.. We know you are hot! Toen kwam de zomer, wat een hitte. En doordat ik naast de depressie een angststoornis ontwikkeld had, was zelfs de zomer niet fijn. Je raad het nooit.. want waarvoor moet je in godsnaam bang voor zijn in de zomer? Ik hoor je denken… Ik kreeg het voor elkaar om bang te zijn voor de warmte. Als het me te warm werd, was ik ervan overtuigd dat ik zou bezwijken door de warmte. Ik sloot mezelf min of meer op met de gordijnen dicht en tijdens de extreme hitte van 40 graden heb ik alle ramen dichtgeplakt met aluminiumfolie in de hoop dat de hitte niet door zou dringen tot ons appartement. De gerenoveerde appartementen waren echter niet bestand tegen de hitte. De enige plekken die nog oké waren, waren de fietsenkelder en de trappenhuizen. Als het met de angst te erg werd, ging ik hier zitten om letterlijk af te koelen. Ook nam ik regelmatig een koude douche om een paniek aanval te onderdrukken. Ik heb hierdoor niet veel gemerkt van de zomer, ik was eigenlijk op de vlucht voor de zomer, terwijl ik normaalgesproken met volle teugen geniet van dit seizoen.
Fall is proof that change is beautifull De herfst, de tijd dat de medicatie zijn inwerktijd had gehad. De tijd dat ik af en toe weer een “vreugde kriebel”, zoals ik ze zo mooi noem, voelde. Dat is zo’n ontzettend bijzonder gevoel, als je dit een tijd gemist hebt. Het is als de kriebel die je voelt, als je in een achtbaan naar beneden stort. Na alleen maar op monotone depressie stand gestaan te hebben, waarin alles grijs leek, is het zo mooi om dit gevoel weer te ervaren. Er valt als het ware een kleurige druppel in je grijze potje verfwater. Oké genoeg beeldspraak, jullie zullen het wel snappen. In de herfst kreeg ik ook weer wat meer waardering voor dingen. Dingen waarvan ik het bestaan aan me voorbij had zien vliegen. Simpele dingen zoals iets lekkers eten, of iets voor mezelf kopen zoals een nieuw kledingstuk. Ik kon het weer waarderen. Ik kon me weer bedenken hoe ik eruit zou zien in dat specifieke kledingstuk, hoe ik me erdoor zou voelen. Zelfvertrouwen kwam beetje bij beetje tevoorschijn. Dit maakte me blij.
In the midst of winter, I finally learned that there was in me an invincible summer De winter, hij is tot nu toe erg zacht voor ons geweest. Ik vind het nu heerlijk om in de vroegere ochtend buiten te lopen met de hond. Een afspraak die ik en mijn partner samen gemaakt hebben. (Redelijk) vroeg opstaan, met de hond wandelen, genieten van de stilte en de frisheid in de ochtend. Dit doet me ontzettend goed. Ook hebben we besloten dat Bowie (op zijn minst) de hele maand januari bij ons zal zijn. Als alles goed gaat, hopelijk langer! Misschien wel voor altijd! Zo starten we ons eigen mini gezinnetje, Mike, Bowie en ik. Tja, why not, ik heb nu toch geen baan waar ik heen moet. Ik kan haar dus alles aanleren in haar nieuwe omgeving, zoals we dat zouden doen met een pup. Misschien heeft het wel zo moeten zijn, dus bij deze, dankjewel depressie? Door jou heb ik nu de tijd, om mijn gezin te starten, om alles op een rijtje te zetten en dan terug te keren als mijn nieuwe ik. Nouja, nieuw, nieuw, de persoon die ik ben, heeft altijd diep van binnen gezeten.
~ Sad note ~
Winter, jij nam ook direct na kerst, oma van ons af. Oma was er nog bij met kerst. Ze vond het erg fijn dat ze tijdens de kerst weg kon uit het verzorgingshuis, om bij familie te zijn. Echter wachtte oma al langer op het hiernamaals. Ze verkondigde meer dan eens dat ze er wel klaar mee was, dat ze liever dood zou zijn. Dit is niet tof om uit de mond van je oma te horen, ofja van niemand wil je die combinatie van woorden horen. Maar dit zorgde ervoor dat ik er meer vrede mee kon hebben. Ze had die dag, 28 december 2019 nog deze woorden uitgesproken. Haar laatste wens, werd verhoord. Ze kreeg een hart aanval en overleed hier de ochtend van 29 december 2019 aan. Oma we gaan je missen, maar ik hoop dat je tevreden bent, nu je laatste wens in vervulling is gegaan. Je bent 90 geworden, wat een mooie leeftijd. Als het in goede gezondheid is, hoop ik deze gezegende leeftijd ook te bereiken.
~ Rust zacht oma ~
Tot slot wil ik het volgende melden: Ik heb mijn best gedaan om aan het maatschappelijk geaccepteerde plaatje te voldoen. Dit werkte niet, dus nu ga ik uitvinden wat wel werkt. En wat wel werkt, zijn dingen zoals schrijven, fotograferen. Ik blijk toch telkens creatiever dan ik zelf denk. Tot nu toe won mijn bescheidenheid, en mijn wil en drang om te voldoen aan ieders idee, het “maatschappelijk geaccepteerde plaatje”, waar je de weg volgt, die “iedereen” volgt, dat wat er wordt verwacht van je, doe je. Maar nu ben ik daar eigenlijk wel klaar mee.
In 2020 ga ik proberen te zijn wie ik echt ben. Te starten met: Ik ben een dierenmens. Bowie is eigenlijk niets minder dan mijn harige kindje. En ik ga er alles aan doen om haar bij ons te laten zijn. Dit betekent inderdaad, dat ik geen full time baan meer aan zal nemen. Dit betekent ook dat ik veel wandelingen zal maken. Dat ik aan mezelf ga werken, voor Bowie, om het “vrouwtje” te zijn, waar ze op kan vertrouwen. Ik wil in 2020 blijven bloggen en schrijven. Ik heb daarom twee boeken gekocht vandaag: “333 dingen om over te schrijven” (deze had ik al maar was ik kwijt, dus kocht ik hem opnieuw! Maximale, originele schrijfinspiratie). En “De beste versie van jezelf”, van Caroline Kelso Zook. (de titel zegt denk ik genoeg, maar met behulp van dit boek ga ik een poging wagen, de ware ik tot uiting te laten komen). In 2020 zal ik een part time baan vinden die bij mij past, al heb ik nu nog geen enkel idee wat dat zou moeten zijn.
Wat zijn jou goede voornemens voor 2020, of liever, waar zie jij jezelf in 2020?
Even een lekkere food-flashback naar Barcelona. In de tijd dat ik hier stage liep, heb ik verschillende pareltjes ontdekt als het om eten gaat. Ik wil ze graag met jullie delen, want “food makes happy!”. Dus bij deze: De 5 beste “food spots” in Barcelona!
1. Bona sort Graag wil ik starten met Bona sort, Bona sort is een gezellig restaurant in de wijk “el born” waar je tapas kan eten. Ik ben hier tijdens mijn eerste week stage in Barcelona terecht gekomen toen ik op zoek was naar een tapas restaurant. Wat mij als eerst aan sprak aan dit restaurant was het interieur. Ik keek naar binnen en zag ontzettend veel lampjes hangen en aan de muren zag ik plantjes. Op de kaart zag ik vervolgens allemaal tapas staan. Dit was wat ik zocht! Ik ben er met iedereen die mij is komen bezoeken tijdens mijn stage gaan eten, zo enthousiast was ik over dit restaurant. Het eten is goed, de sfeer is ontzettend warm en gezellig en de service is netjes en snel. Ik zou dit restaurant dus zeker aanraden als je op zoek bent naar een goed en gezellig tapas restaurant.
2. Watatsumi Als je de tapas wel gezien hebt, zijn er in Barcelona ontzettend veel andere restaurantjes die je uit kan proberen. Misschien niet typisch Spaans, maar wel ontzettend lekker is Watatsumi. Dit is een sushi restaurant bij Placa Espanya. Als je hier met de metro heen gaat en uit stapt zie je een enorme arena staan zodra je boven de grond komt. Dit was vroeger een stierenvechters arena, maar tegenwoordig zitten er winkels, restaurants en een bioscoop in. Voor Watatsumi mag je helemaal naar boven in dit prachtige gebouw. Op het dak bevinden zich namelijk naast een ontzettend mooie 360 view over Barcelona ook de restaurants. Watatsumi bevindt zich direct aan de rechterkant als je naar buiten loopt. Terwijl je geniet van de lekkerste sushi gerechten of andere japanse lekkernijen heb je een prachtig uitzicht op Montjuïc en het nationale paleis (tevens museum) van Barcelona. Adembenemend, voor zowel je smaakpapillen als je ogen. Gegarandeerd genieten. Wat tenslotte bijzonder is aan dit restaurant is dat ze een kaart met saké hebben. Dit was het eerste restaurant waar ik dit zag. Normaal kies je saké, warm of koud, Klaar! Hier heb je dus een soort wijnkaart voor saké! Als je dan de soort saké uitgezocht hebt, mag je uiteraard nog steeds kiezen of je deze warm of koud wilt, bottoms up!
3. Kaiten sushi he Mocht je wel van kleine gerechtjes (o.a. sushi, noodles, groenten, fruit enz) houden, maar wat krapper bij kas zitten, dan is kaiten sushi he in de wijk eixample een aanrader. Ze werken hier met het bekende all you can eat concept. Je zit hier aan tafeltjes langs een buffet met lopende band. Je kan van deze lopende band dus alles nemen waar je op dat moment zin in hebt. Op de lege plekken zet de kok dan weer nieuwe bordjes met gerechtjes neer. Naarmate de avond vordert, veranderen de gerechtjes ook. Aanrader vond ik hier: ga optijd. Voor mijn idee waren de gerechtjes dan namelijk allemaal nog vers.
4. La Boqueria Als je in Barcelona bent geweest, moet je hier wel een bezoekje gebracht hebben. Het is een food markt die (bijna) iedere dag open is en hij is te vinden in een zijstraatje van de Ramblas. Je kunt hier veel verschillende etenswaren vinden, van verse vis tot fruit en smoothies. Ook zijn er barretjes waaraan je tapas kunt eten als een echte local. Deze markt is druk bezocht door zowel locals als toeristen. Het is vergelijkbaar met de markthal in Rotterdam, alleen dan met spaanse producten en etenwaren. Zeker een aanrader vind ik de bakjes met vers gesneden watermeloen op een hete dag!
La Boqueria
5. El Cercle Dit restaurant in de gotische wijk ligt dicht bij de kathedraal. Als je vanuit placa Catalunya naar de kathedraal loopt, zie je als eerst het dakterras van dit restaurant. De ingang zit iets verderop als je het linker weggetje in slaat. De ingang is te herkennen aan de vlaggen. Je loopt een stenen trap op. Hier vind je dan de balie waar je gevraagd wordt om even te wachten terwijl er een tafel klaar gemaakt wordt. Iemand komt je ophalen als je tafel klaar is. Dit voelt onderhand alsof je een VIP bent. Als je eenmaal zit en je een plekje hebt gekregen aan de balkonrand kun je genieten van het lekkere eten en drinken en van de langs lopende mensen. Als de avond aanbreekt en het donker wordt boven het mooie Barcelona gaan op dit dakterras de lampjes aan, wat het nog gezelliger en sfeervoller maakt.
Dit zijn naar mijn mening dus de lekkerste food spots in Barcelona! Natuurlijk heb ik lang niet alle restaurantjes gehad, heb jij nog food tips die het verdienen om genoemd te worden? Deel ze! De volgende keer zal ik schrijven over andere bijzondere plekjes in Barcelona ❤
Ik kom misschien sterk en positief over wanneer ik deze blog schrijf en ik wil iedereen tot nu toe enorm bedanken voor de goede en lieve reacties. Toch is het een feit dat ik nog altijd in mijn depressie zit. Daar merk je niet zo veel van als alles gewoon goed gaat en lekker loopt, maar helaas bestaat er nog zoiets als het hebben van een terugval. En as we speak, zit ik hier midden in. En dat voelt klote.
Ik moet het daarom even van me afschrijven allemaal. En omdat dit net zo goed hoort bij het herstellen van een depressie als het geven van tips en ervaringsverhalen, wil ik het op mijn blog plaatsen.
You are stronger than you think! Het is zo ontzettend naar als alles goed gaat en je dan opeens weer gaat merken dat het nog helemaal niet zo lekker gaat als je verwachtte. Voor mij begon het eind augustus denk ik. Het ging de goede kant op met de medicatie en de therapie en ik was uren aan het opbouwen op het werk voor mijn re-integratie traject. We hadden kans op een nieuwe woning en zo leek alles langzaam op zijn pootjes terecht te gaan komen. Zuur werd het toen ik een werkgeversverklaring nodig had, en deze niet bleek te krijgen. Sterker nog ik kreeg te horen dat mijn contract niet verlengd kon worden op basis van mijn afwezigheid, of eigenlijk mijn te minimale aanwezigheid (door de depressie). Ik stond hier op het begin erg sterk in maar ik herkende die sterke persoon niet als mezelf. Voor mijn idee had ik nog tijd genoeg om een nieuwe baan te vinden omdat mijn contract pas op 1 januari 2020 af zou lopen. Ook voelde ik een soort opluchting, al weet ik niet waar dat dan vandaan kwam. Misschien was dit de bevestiging dat ik na het werk rustig kon werken aan mijn herstel, zonder druk van een re-integratie traject. Echter na een week viel ik in een gat voor mijn gevoel. Nare gedachten namen het over en ik was bang dat ik nooit meer aan een baan zou kunnen komen door mijn depressie.
Dear team, you’re all amazing, keep up the great work! Na anderhalve week rust en alles op een rijtje gezet te hebben met mijn psycholoog ben ik toch weer begonnen met werken en ook bouwde ik nog steeds wat uren op. Dit ging een tijdje best oké, en volgens collega’s ging ik er erg goed mee om. Zelfs toen de sollicitatie gesprekken plaats vonden voor een nieuwe werknemer was ik sterk en voelde ik me eigenlijk wel goed. Ik wilde natuurlijk wel keuren of mijn opvolgster wel goed genoeg was voor het topteam waar ik in werk. Want dat mag zeker gezegd worden. Een team als dit, ga ik nergens meer vinden.
Foto van Unsplashed
Toen ik aangekomen was bij het 3x 8 uur werken, merkte ik opeens dat het een stuk minder lekker ging allemaal. Ik kon geen balans vinden tussen werk, privé en huishouden. Ook merkte ik dat ik overal weer heel snel van “vol” raakte in mijn hoofd. Dat had nare hoofdpijn als gevolg en ik was weer enorm moe en futloos. Ik zit nu denk ik 3 weken aan de 3x 8 uur en het is me nog niet één week gelukt om dit daadwerkelijk voor elkaar te krijgen. Daar baal ik enorm van, maar ik moet ook goed naar mijn lichaam luisteren. Het is alsof ik twee poppetjes op mijn schouder heb die me beiden van alles toefluisteren. Eentje verteld me dat ik het echt niet kan maken “om weer niet te gaan werken” of “weer een afspraak met iemand af te zeggen”. De ander zet me op mijn plek en verteld me “dat ik het al helemaal niet kan maken mezelf weer voor de gek te houden”, want “als het niet gaat, gaat het niet” en “jij bent belangrijker dan dat je gaat werken of naar de afspraak gaat”. Ook schrijf ik momenteel een terugval preventie plan met mijn psycholoog, bedoeld om erbij te pakken als het niet gaat als ik straks geen therapie meer krijg. Terwijl ik daarmee bezig was en de signalen beschreef die als alarmbellen gelden, kon ik er zo 4 aanwijzen die nu dus wel aan de gang waren, namelijk: het volle hoofd, het “staren in het niks”, de hoofdpijn en de oververmoeidheid. Teken om dus even een pas op de plaats te maken en na te gaan waardoor dit dan komt, zodat het aangepakt kan worden.
The future is uncertain but the end is near Ik heb nu nog 2,5 week te gaan op het werk. 19 December zal mijn laatste werkdag zijn. Het komt nu zo dichtbij, dat ik er toch voor mijn gevoel wel wat moeite mee heb. Het moet nog tot me door dringen, dat het geen dat me nu op de been hield en zorgde voor wat ritme in mijn dag, er straks niet meer is, althans niet in de vorm van deze werkplek, waar ik de mensen ken en ze begrijpen wat er met mij aan de hand is. Ergens anders opnieuw beginnen, zie ik eigenlijk nog helemaal niet zitten. Ik ben van plan in alle rust te werken aan mijn herstel en dan pas het werkleven weer op te pakken. Toch zal er altijd druk zijn, druk van het beperkte inkomen, maatschappelijke druk, druk van mezelf en mensen om me heen. Al met al kijk ik er niet naar uit.
Ik weet dat het, het best is, om me niet te druk te maken en deze gevoelens en gedachten er gewoon even te laten zijn. Maar ik merk dat ik er zelf enorm tegen in opstand kom. Ik wil niet balen dat ik voor mezelf kies, maar toch gebeurd dit iedere keer weer. Ik kan nog heel moeilijk af stappen van het idee dat anderen belangrijker zijn dan mijzelf. Zo kom ik mezelf dan ook steeds opnieuw tegen. Het helpt mijn herstel niet, als ik blijf hangen in mijn oude gewoontes. Gelukkig weet ik ook wat me wel helpt op dagen als deze: Rust nemen, daadwerkelijk slapen, een wandeling maken en proberen te genieten van de kleine dingen die er zijn (de zon op mijn gezicht, een fluitende vogel, spelende honden, net wat ik tegen kom op mijn pad) een ontspannen douche nemen, goed voor mezelf zorgen (blijven eten en drinken). Nu ik al deze dingen gedaan heb en ik dit schrijf, merk ik ook dat mijn hoofdpijn langzaam af neemt. Ik schrijf hierdoor letterlijk mijn hoofd leeg. Wat doen jullie als jullie een dag als deze ervaren? Wat helpt jou om er weer bovenop te komen na een terugval?
Misschien
heb je zelf wel geen depressie, maar is het je partner, je zoon of dochter, je
beste vriend(in), je broer of zus, noem maar op.
Als je zelf nooit te maken hebt gehad met depressie, kan het heel lastig zijn
om iemand in je nabije omgeving hieraan ten prooi te zien vallen. Ik kan me dan
ook voorstellen dat je enorm veel vragen hebt op dit gebied.
Ik heb zelf ervaren hoe moeilijk het voor mensen in mijn omgeving was toen ik veranderd werd door de depressie. Ik was volledig overgenomen door deze ziekte. Ik vond het heel lastig om hier zelf doorheen te komen en hoopte dus op begrip en steun uit mijn omgeving. Van de een kreeg ik het zo, de ander had uitleg nodig over wat er met mij aan de hand was. Heel begrijpelijk, maar dit putte mij nog meer uit. Ik was zelf al in strijd met de ziekte, had nergens energie voor en kon het daarom heel lastig opbrengen om anderen uit te leggen wat het nu precies was, waarschijnlijk omdat ik het zelf ook niet 100% wist. Ik had voor het eerst in mijn leven een depressie. Wat mij toen het meest geholpen heeft, is de hulp van anderen. Vrienden en bekenden, maar ook de psycholoog die de mensen die het niet begrepen (en toch met mij om moesten/wilden gaan) vertelden over hun ervaringen met depressie en uitlegden wat een depressie inhield.
Ik werd in deze periode vaak afgeschilderd als lui en ik zou dit met opzet doen. “wordt eens vrolijk”, “lach gewoon wat meer”, “denk niet zo negatief”, “zet vrolijke muziek op”, “uit bed komen en voor jezelf zorgen is toch niet zo moeilijk?”. Allemaal zinnetjes die naar mijn hoofd geslingerd werden en waar iedereen met een depressie zich (helaas) in zal herkennen. Dit is het meest nare wat je kan doen voor de persoon in kwestie. Voor mij was het zo dat ik me al waardeloos voelde omdat ik in de depressie terecht was gekomen. Laat staan dat mensen je niet geloven of door het onbegrip maar dingen gaan zeggen zoals hierboven. Er is meer bekendheid nodig voor depressie en alles wat daarbij hoort.
Ja, ik kon best lachen, met mijn mond, mijn ogen deden alleen niet mee, en de rest ook niet. Maar dan probeerde je het weer niet goed genoeg. Als ik terugdenk aan de eerste periode gedurende mijn depressie was dit vreselijk. De depressie zelf was denk ik nog minder erg dan de mensen die het niet begrepen. Vandaar dat ik een paar tips mee wil geven in deze post, voor de mensen die het misschien inderdaad niet begrijpen, maar ook geen benul hebben wat ze dan wél kunnen doen: (Ik wil hier nog even bij vermelden dat dit vanuit mijn perspectief geschreven is, dus hier staan tips die mij geholpen (zouden) hebben.)
1. Geef de persoon met een depressie de rust die hij/zij nodig heeft en bied hulp waar nodig! Iemand met een depressie is op, leeg, empty, uitgeput. Je kan het vergelijken met een batterij die leeg is. Die hapert af en toe nog wat, maar 9-10 x werkt het niet meer naar behoren. Misschien kort door de bocht, maar zo voelde het voor mij. Ik was traag in alles. Fysiek, maar ook mentaal. Ik sliep enorm veel en had dit ook echt nodig. Het huishouden doen, lukte mij niet meer. Hierbij hulp ontvangen is daarom ontzettend fijn. Het is zo lekker als er een keer voor je gekookt wordt in plaats van dat jij altijd kookt. Of dat de was een keer gedaan is en je je niet schuldig hoeft te voelen dat het is blijven liggen. Een opgeruimd huis, betekend toch ook wel een opgeruimd hoofd!
2. Knuffel iemand eens spontaan En dan bedoel ik geen me-too taferelen, maar geef iemand met een depressie die dicht bij je staat eens een extra knuffel. Laat zien dat je er bent. Een knuffel brengt warmte met zich mee, en liefde. Er steeds om moeten vragen is vervelend. Je wilt op sommige momenten gewoon spontaan een gebaar van warmte of liefde ontvangen. Dit helpt met de eigen waarde van de persoon in kwestie en je laat weten dat jij er bent voor die persoon. Als dit niet op prijs gesteld wordt, hoor je dit wel.
3. Stuur iemand een berichtje Stuur een berichtje naar de persoon in kwestie en laat weten dat je er voor diegene bent. Dat hij/zij altijd contact met je op mag nemen als dit nodig is. Zorg er wel voor dat het niet dwingend over komt. Zet er desnoods bij dat je geen antwoord verwacht op dit moment, maar dat je gewoon een blijk van steun wil geven.
4. Luister Als degene jou in vertrouwen neemt, luister dan ook. Oordeel niet. Wees begripvol ook al denk je misschien iets anders. Niet helpende dingen uitspreken zal degene met depressie alleen verder de put in helpen. Bied dus een luisterend oor zodat hij/zij even zijn of haar hart kan luchten bij je.
5. Push niet Iemand met depressie zal misschien vaker afspraken af zeggen of van te voren al aangeven geen behoefte te hebben aan bepaalde activiteiten. Accepteer dit. Schilder het niet af op luiheid, en wordt ook niet boos op hem/haar omdat JIJ wil dat hij/zij mee gaat. Pushen werkt averechts en zal diegene verder van je af laten drijven. Ik heb dit zelf meerdere keren ervaren en dat is echt gewoon klote.
Heb jij een depressie? Wat zou jou helpen? Of ken jij iemand met depressie en heb je tips? Schrijf ze gerust in een reactie, alles is welkom.
Bowie was mijn steun en toeverlaat tijdens mijn depressie. Honden kunnen zo goed aanvoelen of je lekker in je vel zit of niet. Het was voor mij altijd een troost als ze bij me kwam liggen of zitten. Ik voelde me dan niet alleen, ook al wilde ik geen mensen om mij heen hebben op dat moment. Ze was altijd erg lief en door haar ging ik wel naar buiten. Als zij er was, moest ik naar buiten om met haar te wandelen. Was ze er niet, dan bleef ik in bed liggen, want ik hoefde niet voor iemand te zorgen. Voor mezelf zorgen stond door de depressie al helemaal niet bovenaan mijn lijstje. Voor Bowie zorgen, deed ik echter zonder erover na te denken. Ik heb gemerkt dat ze nog erger naar me toe trok tijdens de depressie dan dat ze ervoor al deed. Ze was een oprechte steun, die hard nodig was om me op de been te houden. Hieronder volgt een verhaaltje vanuit haar perspectief:
Ik wil jullie iets vertellen.. iets over mijn vrouwtje. Ik denk dat het nu ongeveer een jaar geleden is dat ik iets raars merkte aan het vrouwtje. Ze lag veel in bed en op de bank. Ik vond dat niet zo erg aangezien ik er altijd lekker bij mocht kruipen. Maar ik merkte aan het vrouwtje dat ze constant zo moe was. En ze ging ook niet graag mee wandelen. Dit was vreemd. Ze was ook niet meer zo vrolijk, nee ze huilde heel veel. Ik wist niet wat er precies aan de hand was, maar ik wist wel dat ik het vrouwtje moest beschermen, want het ging niet goed met haar, dat voelde ik. Ik kroop extra dicht tegen haar aan als ik bij haar ging liggen en als ze op de bank zat, ging ik bij haar op schoot zitten of ik nestelde me tegen haar aan. Zodat ze wist, dat ik er voor haar was. Ik ging overal met haar mee en hield haar in de gaten. Ze was wel eens lang weg, dan hoorde ik van mama en papa dat ze “in Utrecht” was, wat dat ook mocht betekenen. Maar meestal kwam ze wel om de week naar mij toe. Dan was ik heel blij, want ik mocht dan weer op haar passen. Dat zei het baasje ook heel vaak: “Bowie, goed op het vrouwtje passen”. Dat begreep ik wel en ik deed netjes wat er van mij gevraagd werd.
“Bowie die op mij (het vrouwtje) past”
Op een dag kwamen het baasje en het vrouwtje naar mij toe en toen we gingen wandelen namen ze me mee naar de grote geel-blauwe rups. Ze noemden dat “de trein”. Ik vond “de trein” leuk, de trein betekende altijd dat we iets leuks gingen doen! Ik hoorde het woord “Utrecht” steeds vaker vallen. En ik begreep dat het vrouwtje en het baasje daar woonden. Ze hadden voor mij een eigen stoel gekocht, waar ik op mocht zitten en slapen. Er lag altijd een lekker dekentje op. Dat werd mijn “plaats”.
“Bowie, slapend in haar stoel”
Maar als het vrouwtje met een dekentje op de bank ging zitten of liggen, wist ik wat me te doen stond, “op het vrouwtje passen” en dus lekker tegen haar aan kruipen. Ik ben er vrouwtje, en ik ga nergens heen, met mij in de buurt overkomt je niks. Ik vond het niet leuk als het baasje en het vrouwtje weg gingen, dan moest ik “op het huisje passen”. Maar dat is helemaal niet gezellig. Het vrouwtje en het baasje zijn er dan niet en alleen is het niet leuk. Ik pas liever op het vrouwtje dan op het huisje!
Ik mocht steeds vaker mee naar “Utrecht” met “de trein” en ik beschouw het als mijn tweede huis. Ik woon bij de papa en mama van het vrouwtje in “Limburg,” maar ik mag geregeld mee naar “Utrecht”. Het leukst vind ik het als mijn hele roedel compleet is, dan kan ik iedereen tegelijk beschermen en ik kan bij iedereen liggen en kroelen.
Je zou misschien denken, twee huizen, wat lastig. Maar ik mag niet bij het baasje en het vrouwtje wonen. In het appartement mogen geen hondjes wonen, maar als ze verhuizen, naar een huisje met een tuintje, dan mag ik daar komen wonen. Nu kan ik genieten van twee huisjes, en daardoor mag ik ook nog eens vaak met “de trein”.
Hopelijk vonden jullie mijn verhaaltje leuk als onderbreking van de serieuze verhalen van het vrouwtje! Hebben jullie ook een (huis)dier dat jullie helpt in moeilijke tijden?
Pootje van mij en tot de volgende keer!
Dit filmpje geeft voor mij zo goed weer, hoe het werkt ❤ Je trekt je alle ellende van anderen heel erg aan, maar als je thuis komt (bij de hond die de hele dag op je wacht) en met je hondje knuffelt, valt alle rotheid even weg.
Ik wil in deze blogpost een onderwerp aansnijden waar nogal wat discussie over is. Medicatie bij depressie, angst en paniek: de zogenaamde antidepressiva. In twee van mijn vorige posts: “de positieve kant van depressie” en “you are stronger than your anxiety” heb ik het al laten vallen, ik gebruik medicatie.
Let’s talk… Mij werd door verschillende mensen eind 2018 al aangeraden medicatie te nemen tegen de angst die ik ervaarde. Door de dokter werd mij toen geadviseerd er eerst voor in therapie te gaan. Als het met praten opgelost kon worden, was dit een betere manier dan met medicatie. Dit klinkt heel logisch dus dit heb ik gedaan.
From bad to worse Ik ging naar de basis ggz (in eerste instantie dus voor mijn angst en paniek) maar eer ik aan de beurt was, was het dus al uitgegroeid tot een depressie in combinatie met een angst/paniek stoornis. Zo gaat dat in de Nederlandse gezondheidszorg, in november ga je naar de dokter met psychische klachten en vervolgens mag je wachten tot februari tot dat er daadwerkelijk iets mee gedaan kan worden. Dan krijg je ook nog eerst een intake en vervolgens duurt het dan weer 3 a 4 weken tot je eerste afspraak echt staat gepland. Lange wachttijd dus, waarin er niks gebeurd, behalve dat je gezondheid verslechterd.
It’s a great start if you just start! Maar goed, bij de basis ggz kreeg ik een intensieve behandeling voor een zware depressie en angst/paniek stoornis. Dit houdt in dat je ongeveer 10-12 afspraken hebt met een behandelaar. Hierna wordt gekeken hoe het verder moet. Deze behandeling was grotendeels via skype, omdat hier het snelst plek voor was. Na iets meer dan de helft van mijn afspraken via skype, ben ik naar de praktijk geweest om de behandeling voort te zetten. Er werd veel met mij gepraat om te achterhalen waardoor de depressie en de angst ontstaan waren. Ook kreeg ik opdrachten mee naar huis om er ook naast de behandelingen op de praktijk, thuis intensief mee bezig te zijn. Na een paar maanden zaten de afspraken erop en was het duidelijk dat ik nog lang niet klaar was. Er wordt dan geadviseerd door te gaan met de gespecialiseerde ggz. Nou, als ik dacht dat de basis ggz al een lange wachttijd had, dan kwam het niet als een verrassing dat het bij de gespecialiseerde ggz nog langer zou duren. Omdat ik nog vrij diep in de depressie zat heb ik na overleg met de dokter en psycholoog besloten om te gaan praten over medicatie. Hier zou ik mee kunnen starten, terwijl ik wachtte op de gespecialiseerde ggz behandeling. Uiteraard zou ik dan onder controle staan van de dokter en regelmatig contact hebben, zowel telefonisch als persoonlijk op de praktijk.
Trust your intuition, it never lies Ik heb vrij snel besloten dat ik open stond voor het proberen van medicatie. Enkele familieleden en kennissen hadden hier goede ervaringen mee en waren er ook alweer vanaf. Ik zag het als een plan B, omdat ik niet direct door kon met therapie. De dokter schreef een lage dosis voor om te starten, omdat er wel wat bijwerkingen aan te pas zouden gaan komen. Ook kon het langzaam opgebouwd worden tot de werkzame dosis. Zo startte ik 27 juni 2019 in de avond met mijn eerste tablet citalopram 10 mg. Ik nam de tablet s’avonds zodat ik wellicht door te slapen niet veel last zou hebben van bijwerkingen. Ik ga hier niet over liegen, de eerste nacht was vreselijk. Ik werd midden in de nacht wakker en kon niet meer slapen. Ik voelde overal tintelingen en mijn hart ging als een razende tekeer. Ik had daarnaast het gevoel dat ik het enorm heet had en wilde constant onder de koude douche staan. Uiteindelijk trilde ik over mijn hele lichaam en was ik ervan overtuigd dat ik dood zou gaan. Het was een lange en zware nacht. Achteraf denk ik dat ik door de bijwerkingen die ik had, een paniekaanval kreeg die alles nog erger maakte. In de ochtend heb ik meteen de dokter gebeld en die vertelde me dat hij nog nooit meegemaakt had dat iemand zo heftig gereageerd had op maar 10 mg citalopram (dit was kennelijk een hele lage dosis). Hij dacht daarom ook aan een zware paniekaanval als reactie op de vervelende bijwerkingen. Ik mocht niet stoppen van hem, omdat dit een kwestie van doorzetten was. Wel mocht ik die tweede avond mijn 10 mg doormidden snijden, om maar 5 mg binnen te krijgen. Ook kreeg ik oxazepam erbij voor het geval de paniek niet houdbaar zou zijn (dit heb ik maar 3x in hoeven nemen). Dit ging aanzienlijk beter, de bijwerkingen waren er wel, maar niet meer zo heftig en omdat ik dit herkende van de nacht daarvoor kon ik het plaatsen en door de paniek heen ademen. Na een aantal dagen 5 mg geslikt te hebben mocht ik weer verder met 10 mg per dag. Ik was erg bang dat ik weer zo heftig zou reageren maar er gebeurde vrijwel niks. Mijn lichaam leek na een week gewend te zijn aan de medicatie. Na twee weken startdosis mocht ik de 20 mg citalopram gaan gebruiken, de werkzame dosis. Bij gebruik van deze dosis merkte ik toch weer wat tintelingen op, maar ook dit was na twee dagen voorbij.
A little bit of magic Toen ik een week bezig was met de medicatie, en dus nog in de bijwerkingen periode zat, kreeg ik bericht dat ik via mijn werk eerder terecht kon bij een gespecialiseerde ggz instelling. Ik heb direct gezegd dat ik dit wel wilde, en zo gezegd, zo gedaan, zat ik anderhalve week later op mijn intake gesprek. Zo raar hoe snel het kan gaan, als er een andere optie beschikbaar is. Ik ben dus tijdens de medicatie door kunnen gaan met mijn therapie. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik vooral heel hard aan de slag kon gaan met mijn angst en paniek. Sinds de depressie al wat afzwakte door de medicatie, stond de angst en paniek weer op de voorgrond. Dit was ook een bijwerking, alles zou eerst erger worden, voordat het beter zou worden. Ik denk dat het zo’n 3 weken na de start van de 20mg citalopram was, dat ik weer een “gelukskriebeltje” in mijn buik voelde, sinds ruim een half jaar. Dat voelde heel bijzonder.
We fail, we break, we fall, but then, we rise, we heal, we overcome ❤ Ik ben nu dus bijna 5 maanden bezig met de medicatie en ik kan zeker zeggen dat ik er al met al positief over ben. De bijwerkingen periode kan zeker heftig zijn en was dat ook voor mij. Toch ben ik blij dat ik doorgezet heb. Door de medicatie in combinatie met therapie, zit ik inmiddels een stuk beter in mijn vel. Ik heb weer energie die ik eerder niet had en ik kijk weer naar de toekomst. Ook sta ik een stuk positiever in het leven. Voorheen had ik met geluk een dag in de week “een goede dag”, wat voor mij betekende dat ik uit bed kwam, me douchte, me aankleedde, mijn haren deed en naar buiten ging voor een wandeling. Of ik kon op zo’n dag wat aan het huishouden doen. Nu, na 5 maanden medicatie en therapie in de gespecialiseerde ggz, heb ik hooguit nog “een slechte dag” in de week, wat voor mij betekend dat ik moeilijk of niet uit bed kan komen, geen puf heb om voor mezelf te zorgen of iets gedaan te krijgen. Ik ben dan ook weer goed bezig met het opbouwen van mijn werk uren. Ik verwacht dat dit zonder de medicatie langer geduurd zou hebben. Het is voor mij echt een steun in de rug en naar mijn mening is het zeker aan te raden om het te proberen. Je moet er wel zelf achter staan en ervoor willen gaan!
A coin always has two sides De andere kant van de munt is natuurlijk dat medicatie iets chemisch is wat je in lichaam stopt. Het heeft niet voor niks zoveel bijwerkingen. De bijwerkingen kunnen heftig zijn maar ook enorm meevallen. Ik hoorde ook dat antidepressiva ervoor zouden zorgen dat je afgevlakt of zelfs een zombie wordt, hier ben ik het totaal niet mee eens. Ik ervaar de diepe dalen niet meer, maar voor mijn idee zijn de pieken er nog wel (misschien lager dan normaal het geval zou zijn, maar ik ervaar ze als pieken omdat ik het een hele tijd niet meer gevoeld heb). Een zombie was ik tijdens mijn depressie, toen ik geen medicatie en hulp had, dit ervaar ik nu absoluut niet meer zo. Voor sommige mensen is het belangrijk dat ze zelf uit de depressie komen, zonder medicatie. Hier heb ik respect voor. Het is een keuze die je zelf maakt in overleg met een dokter.
Mocht je twijfelen of medicatie iets voor jou kan betekenen? Laat je goed informeren door een psycholoog en/of een dokter. Zij hebben er verstand van. Ik kan alleen mijn eigen ervaring dele en hopen dat ik er mensen mee help door dat te doen. Gebruik jij medicatie of heb je medicatie gebruikt voor je angst, paniek of depressie? Wat was jou ervaring?
